บทที่ 130

ฉันอยากจะตอบกลับไปว่า ‘ก็คนที่เธอชอบไง’ แต่ฉันกลืนคำพูดนั้นไว้ได้ก่อน และตอบไปเพียงว่า “แลนซ์จะเป็นคนมารับเธอ” ลอเรนกรึ่มจากน้ำเมาพร้อมนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร อาการมึนทำให้สติของเธอไม่พร้อมที่จะรับสารใดใด และไม่นานเธอก็หลับไป แลนซ์มาถึงหน้าบาร์บริเวณที่รดฉันจอดอยู่ ร่างสูงเดินลงมาจากรถก่อนะขมวดคิ้วมองน้องสาวของตัวเอง มือหน้าอุ้มเธอขึ้นพลางกันมาพูด “ขอโทษที่รบกวนคุณนะแคโรไลน์ แต่ช่วยอะไรผมหน่อยได้ไหม?” ให้ช่วยคุณพาลอเรนกลับไปที่บ้านตระกูลเกร็กเหรอ… คงไม่เป็นไร ดิกสันไม่ค่อยเข้าไปที่นั่นอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นการที่ฉันนั่งรถไปกับแลนซ์แบบนี้คงเป็นภาพที่ไม่ดีเท่าไหร่ ฉันคิดพลางตอบ “ได้สิ” แคโรก้าวเข้าไปนั่งด้านหลังรถและคอยดูอาการของรอเลนอยู่ตลอดเวลา เผื่อเธออ้วกหรือมีอาการอื่นในระหว่างที่แลนซ์ขับรถ เมื่อถึงบ้านตระกูลเกร็ก แลนซ์ก็พยุงลอเรนออกมาจากรถทว่าไม่ได้อุ้มเธอเข้าไปในบ้าน เขาตะโกนเรียกให้คนออกมาช่วยพยุงเธอแทน พ่อบ้านรีบวิ่งหน้าตั้งออกมาพลางเรียกสาวรับใช้อีกสองคนให้ออกมาช่วยกันพยุงร่างของหญิงสาวเข้าไป หล่อนหันมาพูดกับแลนซ์อย่างสุภาพ “นายน้อยเกร็กคะ คุณต้องการจะพักที่นี่ด้วยหรือเปล่า