บทที่ 296

ทัง โรลชูว และ ลู เซียวเหยา ถึงกับทำตัวไม่ถูก ที่จริงแล้วพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง พวกเขาแค่เดินผ่านมาเท่านั้น และคนด้านในก็พูดกันเสียงดังมาก พวกเขาไม่มีทางเลือกนอกจากจะได้รับฟังเรื่องราวเหล่านั้น เซิน เฉียน ตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่ก่อนจะรีบปาดน้ำตาทิ้ง เธอร้องออกมาด้วยความตกตะลึง “พี่ โรลชูว” ทัง โรลชูว ยิ้มให้เธอเล็กน้อย “สวัสดี” เสียงของเธอราบเรียบและเหินห่าง ไม่มีความกระตือรือร้นเหมือนเมื่อครั้งในงานเลี้ยง เซิน เฉียน จับปลายด้านล่างเสื้อไว้อย่างไม่รู้ตัว ราวกับว่านั่นจะช่วยมอบความกล้าให้เธอเผชิญหน้ากับโรลชูว ลู เซียวเหยา มองสำรวจ เซิน เฉียน อย่างตั้งคำถาม เธอใส่ชุดของกองละคร เธอคงจะเป็นนักแสดงเช่นกัน อย่างไรก็ตามเขารู้สึกคุ้นหน้าเธออย่างบอกไม่ถูก เขาจึงถามขึ้น “พี่สะใภ้ พี่รู้จักเธอเหรอ?” เธอเอียงหัวของเธอก่อนจะตอบกลับนิ่ม ๆ “เธอคือ ผู้หญิงที่เดินชนกับนายในงานเลี้ยงไง” “นั่นไม่ใช่…?” ดวงตาของ ลู เซียวเหยา เบิกกว้างอย่างความตกตะลึง ทัง โรลชูว ผยักหน้ารับเบา ๆ ก่อนจะพูดกับ เซิน เฉียน “เราไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง ไม่ต้องห่วง พวกเราไม่บอกใครหรอก” เธอคิดว่า เซิน เฉียว รู้สึกไม่สบา