บทที่ 7

ฌอนไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี เขานวดบริเวณที่หว่างคิ้วของเขาพลางรับคำขอของข้อความ [คุณสามี คุณจะกลับบ้านมาทานอาหารค่ำไหมคะ?] แคทเธอรีนส่งข้อความมาอีกครั้งภายในอีกไม่กี่วินาที ฌอน : [ไม่กลับ อย่ามาเรียกผมแบบนั้น] ฌอนเนอรีน: [ก็ได้ ฉันจะเรียกคุณว่าฌอนนี่ เป็นชื่อที่น่ารักดี] เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรอย่างอื่นออกไป สายเกินไปไหมที่จะยกเลิกการแต่งงาน? ช่วงเวลาต่อมาในคืนนั้นเอง ผู้คนกำลังดื่มด่ำกับอาหารค่ำในร้านอาหารสไตล์คอร์ตยาร์ตที่ได้รับการตกแต่งอย่างน่าสนใจ กลุ่มทนายความพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับคดีใหม่ ๆ ที่สำนักงานกฎหมายจัดการเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฌอนฟังด้วยอาการเหม่อลอย เมื่อเขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์ของเขาอีกครั้ง แคทเธอรีนส่งรูปภาพมาให้เขา ภายใต้แสงไฟสีเหลืองที่ส่องสว่าง เจ้าแมวอ้วนกำลังเพลิดเพลินกับปลาแห้งชิ้นเล็ก ๆ ณอนเนอรีน : [ฌอนนี่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรา ฉันจะดูแลเจ้าฟัดจ์ตัวน้อยนี่เป็นอย่างดีเลยค่ะ] ฌอนถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจ เจ้าแมวตะกละนั่นได้รับการติดสินบนอย่างง่ายดาย เป็นเวลา 21:30 น. รหัสผ่านถูกป้อนเพื่อปลดล็อกประตู เห็นได้ชัดว่าฌอนตกตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อเขาก้าวเข้ามาในบ้าน ปรากฏว่าบ้านของเขาได้รับการตกแต่งใหม่ทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว โซฟาสีดำถูกตกแต่งด้วยหมอนอิงสีน้ำเงินรูปนกยูง โต๊ะรับประทานอาหารสีขาวถูกปูด้วยผ้าปูโต๊ะสีเขียวลายเกลียวคลื่น แจกันแก้วเต็มไปด้วยดอกไฮเดรนเยียสีชมพูปักอยู่ในแจกัน บ้านทั้งหลังถูกตกแต่งไปด้วยต้นไม้สีเขียวและดอกไม้สด นอกจากนั้นยังมีตะกร้าแขวนอยู่ที่ระเบียงหลายใบ นี่ยังเป็นบ้านของเขาอยู่หรือเปล่า? เขาเข้าบ้านถูกหลังใช่ไหม? “ฌอนนี่ คุณกลับมาแล้ว” แคทเธอรีนเดินออกมาจากห้องรับแขก โดยที่สวมชุดนอนผ้าไหมแขนยาวรูปกระต่ายสีขาวที่ถูกพิมพ์ลงบนเนื้อผ้าสีไวน์แดงของชุด ผมสีน้ำตาลเข้มที่หนาและยาวของเธอเป็นสีของชานมพาดผ่านไหล่ของเธอ ภายใต้เสื้อคลุมที่เธอสวมอยู่มีขาเรียวสวยสีอ่อนของเธออยู่ด้านใน เธอดูเหมือนจิ้งจอกสาวที่ยั่วยวน ดวงตาของฌอนหรี่ลง “ใครอนุญาตให้คุณแต่งตัวแบบนี้?” คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันขณะที่เขาพูดอย่างเคร่งขรึม “แบบนี้คืออย่างไรเหรอคะ?” ผู้หญิงคนนั้นหมุนตัวไปมาอย่างไร้เดียงสา “หน้าอกของฉันและก้นของฉันก็ถูกปิดเอาไว้อย่างมิดชิด มีแค่หัวเข่าและน่องเท่านั้นที่โผล่ออกมา เด็กผู้หญิงวัยรุ่นก็รู้จักที่จะแต่งตัวแบบนี้ มันไม่ดีตรงไหน?” เขาไม่รู้ว่าจะมองไปทางไหนดี อันที่จริงแล้วเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าที่เปิดเผย แต่เธอก็ไม่ได้สวมอะไรภายใต้ชุดนอนนั่นเลย ชายคนนั้นเบนสายตาหนีไปทางอื่น “ผมตกลงให้คุณย้ายเข้ามา แต่ไม่ได้อนุญาตให้คุณทำแบบนี้กับบ้านของผม” “แบบนี้ไม่ดีเหรอคะ? ก็ก่อนหน้านี้มันว่างเปล่าเกินไปจนไม่รู้สึกอบอุ่นเหมือนอยู่บ้านเลยด้วยซ้ำ” แคทเธอรีนแบมือให้เขาดูฝ่ามือของเธอ มีความออดอ้อนในน้ำเสียงของเธอ “ดูสิคะ ฉันได้แผลที่มือจากการย้ายต้นไม้ไปทั่ว” เขาลดสายตาลงมอง เป็นความจริงที่มีบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ บนผิวหนังของฝ่ามือที่บอบบางของเธอ “คุณสมควรที่จะได้รับมัน” เขาพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะเดินหนีเข้าห้องของเขาไป ด้วยความโกรธเคือง เธอทำหน้าบึ้งกับการที่เขาเดินจากไปแบบนั้น ผู้ชายคนนี้ไม่ได้แสดงความใส่ใจต่อผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย เธอคงไม่พยายามมากขนาดนี้ที่จะเอาใจผู้ชายเย็นชาเช่นเขา ถ้าไม่ใช่เพราะแผนที่จะเป็นป้าของแฟนเก่าของเธอ 7:00 น. ของวันรุ่งขึ้น ฌอนตื่นขึ้นตามนาฬิกาของระบบการทำงานของร่างกายทุกเช้าในเวลาเดียวกัน เขาพบหญิงสาวที่กำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำโดยบังเอิญ “สวัสดีตอนเช้าค่ะฌอนนี่ คุณจะออกไปวิ่งตอนเช้าเหรอคะ?” ดวงตาของแคทเธอรีนจับจ้องไปที่ชุดออกกำลังกายของเขา เสื้อผ้าสีดำเรียบง่ายให้ความรู้สึกถึงสไตล์คลาสสิกสำหรับผู้ชาย ราวกับว่าเขาเป็นพรีเซ็นเตอร์ของยี่ห้อนี้ เขาเป็นคนอารมณ์ร้าย ทว่ารูปร่างของเขาไร้ที่ติอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ นอกจากนี้ ด้วยนิสัยที่ชอบออกไปวิ่งในตอนเช้าแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นคนที่มีระเบียบวินัย “ใช่” ฌอนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หญิงสาวที่อายุเท่าเธอปกติแล้วไม่ใช่คนตื่นเช้า “ค่ะ อย่าเพิ่งทานอาหารเช้าก่อนกลับเข้าบ้านนะคะ ฉันจะเตรียมอาหารไว้ให้คุณค่ะ” เธอพูดราวกับว่าเธอเป็นแม่บ้าน “มันดีกับสุขภาพมากกว่าอาหารที่ซื้อจากที่ร้านค่ะ” เขาขมวดคิ้ว “ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น คุณคิดจะย้ายออกเมื่อไร?” ใบหน้าสวยของเธอนิ่งไปชั่วขณะ “ถึงแม้ว่าเราจะแต่งงานกันแล้ว ผมไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคุณ อย่าเสียเวลากับผมเพราะผมไม่ได้สนใจคุณเลย” เขาตอบ หลังจากนั้นเขาก็ออกจากบ้านไป แคทเธอรีนปัดผมของเธอเล็กน้อย ในขณะที่น้ำตาคลอหน่วยขึ้นมาในดวงตาของเธอในทันที เธอยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ในห้องนั่งเล่นอยู่ครู่หนึ่ง เธอทำให้ตัวเองใจเย็นลงอย่างรวดเร็วและเริ่มทำอาหารเช้า ผู้ชายคนนั้นกลับมาหลังจากที่วิ่งรอบ ๆ สวน กลิ่นหอมน่ากินโชยมาจากในห้องครัวทำให้เขารู้สึกหิวขึ้นมาในทันที “ฉันทำอาหารเช้าค่ะ มีชูโรสและซินนามอนโรล...” เธอโผล่ศีรษะออกมาจากด้านหลังประตูห้องครัวในขณะที่สวมผ้ากันเปื้อนสีเขียวอ่อนที่แต่งแต้มด้วยด้วยดอกเดซี่ดอกเล็ก ๆ “ผมไม่ชอบทานของหวานเป็นอาหารเช้า” เขาปฏิเสธด้วยความเย็นชา คำพูดที่ตรงไปตรงมาของเขาเมื่อเช้านี้หมายถึงไล่เธอออกจากบ้าน โดยไม่คาดคิดที่เธอยังอยู่ด้านหลัง และทำแม้กระทั่งอาหารเช้าให้กับเขา อาหารที่เธอทำจะกินได้ใช่ไหม? ในครั้งแรกที่เห็น เธอดูเหมือนสาวสวยเอาแต่ใจที่ไม่เคยทำงานบ้านแม้แต่ครั้งเดียวในชีวิตของเธอ เขาเคยผู้หญิงอย่างเธอจนชิน ฌอนหยิบนมสดออกมาจากตู้เย็นหนึ่งกล่อง แคทเธอรีนหน้ามุ่ย ดูเหมือนกับว่าเขาตั้งใจจะไม่ลองชิมอาหารที่เธอทำ ช่างเป็นผู้ชายที่ขี้เก๊กอะไรอย่างนี้ โดยไม่ได้ใส่ใจ เธอไม่มีปัญหากับการทำอาหารด้วยตัวเอง เธอกลับไปที่ห้องครัวเพื่อทำชูโรสต่อ อีกไม่กี่นาทีเขาก็เข้ามาเพื่ออุ่นนม มองจากหางตาของเขา เขาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังปั้นแป้งเป็นแท่งยาว ๆ ตามแบบที่ฝึกมา ก่อนจะใส่มันลงไปในน้ำมันร้อน ๆ ภายในไม่กี่วินาที ชูโรสสีเหลืองทองก็ลอยขึ้นมาด้านบน ส่งกลิ่นหอมน่ารับประทานลอยเข้าจมูกของเขา ดวงตาของเขาฉายแววเป็นประกาย ทักษะนี้ต้องได้รับการฝึกฝนมานานหลายปี เขาลดสายตาของเขาลงต่ำ ซินมอนโรสชิ้นสวยพร้อมช็อกโกแลตที่หมุนวนกำลังอบอยู่ในเตาอบ พวงแก้มของเธอแต่งแต้มไปด้วยสีชมพูอ่อนเพราะความร้อนในห้องครัว ผิวของเธอสวยไร้ที่ติ เธอไม่ได้มีสันกรามที่คมชัด ซึ่งเป็นที่นิยมของผู้มีอิทธิพลที่มีชื่อเสียงทางโซเชียลมีเดียส่วนใหญ่ในปัจจุบัน แก้มยุ้ย ๆ ของเธอทำให้เธอดูเด็กน่ารัก แคทเธอรีนสังเกตเห็นว่าเขาจ้องมอง จึงหยิบชูโรสขึ้นมาด้วยความขี้เล่นพลางโบกมันไปมาต่อหน้าเขา “ฌอนนี่ คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมที่จะไม่ชิมชูโรส?” “ใช่” เขาหลบสายตาและวางนมเข้าไปในไมโครเวฟ จากนั้น ราวกับเป็นความเคยชิน เขาหยิบเบค่อนหนึ่งชิ้นวางลงระหว่างขนมปังสองแผ่นและตามด้วยผักกาดแก้วหนึ่งกำมือ เขาเริ่มกินแซนวิชที่ข้างโต๊ะอาหาร ทันใดนั้นเอง แซนวิชในปากของเขาก็ไม่มีรสชาติเมื่อเขาคิดถึงชูโรสสีน้ำตาลทอง เขาทาขนมปังด้านหนึ่งด้วยแยมผลไม้หนา ๆ อย่างผิดหวัง ในตอนนั้นเอง ผู้หญิงคนนั้นก็เข้ามาในห้องครัวอีกครั้งและจัดโต๊ะอาหารตรงหน้าเขา ไม่ว่าจะเป็นชูโรส ซินนามอลโรล แพนเค้ก ช็อกโกแลตร้อนหนึ่งถ้วย... ฌอนขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นขณะที่เธอกระพริบตาให้เขาอย่างไร้เดียงสา “ฌอนนี่ คุณไม่รังเกียจที่ฉันจะทานอาหารที่นี่ใช่ไหมคะ?” เขามองดูอย่างเงียบ ๆ ขณะที่เธอเริ่มรับประทาน การแสดงออกของเธอดีเกินกว่าที่เขาคาดเอาไว้ “ยกโทษให้ฉันด้วยนะคะที่ฉันชอบของหวาน ฉันคงทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะต้องเริ่มต้นวันใหม่ ด้วยซีเรียลที่แสนจะน่าเบื่อหรือแซนวิชธรรมดา ๆ ต่อมรับรสชาติอาหารของฉันคงจะผิดหวังมาก” จากนั้นเธอก็กัดชูโรสเข้าไปคำใหญ่ เธอหลับตาลงขณะที่มองเห็นความพึงพอใจแสดงออกทางสีหน้าของเธอ “รสชาติที่ระเบิดในปาก อืมม อร่อยมาก ๆ เลยนะเนี่ย” เขายังคงเงียบ ช่างเป็นความสามารถที่เปล่าประโยชน์ที่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำอาชีพนักแสดง ตอนนี้เขาจะทนกินแซนวิชธรรมดา ๆ ของเขาได้อย่างไร?