บทที่ 6

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก ฌอนควรจะอธิบายเรื่องนี้ก่อนหน้านี้ เธอใช้เวลาเป็นชั่วโมงกังวลในเรื่องที่จะต้องเป็นแม่เลี้ยง! ความรู้สึกไร้ซึ่งหนทางท่วมท้นจิตใจของเธอ แม้จะเป็นแบบนั้น เจ้าแมวอ้วนที่มีขนสะอาดสะอ้านนี่ก็น่ารักดีเหมือนกัน เธอก้าวไปข้างหน้าตั้งใจที่จะหยิกแก้มอ้วน ๆ ของมัน ทว่าเจ้าแมวกลับพุ่งเข้าไปในห้องนอนใหญ่เร็วราวกับสายฟ้าแลบ ห้องนอนใหญ่คือ สถานที่ที่เธอยังไม่มีสิทธิ์ที่จะก้าวเข้าไปได้ แคทเธอรีนถอนหายใจกับการถูกปฏิเสธ จากนั้นเธอก็มองไปรอบ ๆ บ้านที่มีสามห้องนอน และสองพื้นที่สำหรับการใช้สอยพักผ่อน ประกอบไปด้วยห้องนอนใหญ่ ห้องรับแขก และห้องทำงาน ภายในบ้านถูกตกแต่งด้วยสไตล์เรียบง่าย ทันสมัย โดยใช้สีดำ ขาว และเทา เป็นโทนสีหลัก ทำให้มองดูสบายตา ทว่าให้ความรู้สึกเยือกเย็น และมีบรรยากาศที่หดหู่ในเวลาเดียวกัน หากปรับปรุงให้มีชีวิตชีวามากกว่านี้คงไม่เสียค่าใช้จ่ายมากนัก นี่เป็นบ้านของลุงของอีธานจริง ๆ หรือ? ชายคนนี้ควรจะเป็นผู้บริหารที่ประสบความสำเร็จ มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งถ้าเขาเลือกจะไม่อาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่ ทว่าสถานที่นี้ไม่มีวี่แววของความหรูหราเลย ไม่ต้องพูดถึงชั้นวางในห้องทำงานที่เต็มไปด้วยหนังสืออย่าง ศาสตร์แห่งกฎหมาย, ราชกิจจานุเบกษา และเราเป็นทาสรับใช้ทางพันธุกรรม? รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางผิดปกติ มันเป็นไปได้ไหมที่ผู้ชายคนนี้จะไม่ใช่ลุงของอีธาน? ไม่ จะเป็นแบบนั้นไปไม่ได้! เธอคงจะไม่ได้ทำผิดไปใช่ไหม? แคทเธอรีนกำลังจะถูกฆ่าด้วยความคิดมาก เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อโทรหาเพื่อนของเธอ “เธอแน่ใจใช่ไหมว่าเขาเป็นลุงของอีธาน?” “แน่ใจสิ ฉันได้ยินมาจากพี่ชายของฉัน เขาเคยไปทานอาหารกับผู้ชายคนนั้นมาก่อน” แคทเธอรีนวางมือลงบนหน้าอกด้วยความโล่งใจ “ฉันกลัวว่า ฉันจะแต่งงานกับผู้ชายผิดคน” “พระเจ้าช่วย นี่เธอแต่งงานกับเขาจริงเหรอ?” เสียงกรีดร้องด้วยความแปลกใจดังออกมาจากโทรศัพท์ “เขาไปจริง ๆ เหรอ?” “อาห๊ะ” เธอตอบ ที่อีกด้านหนังของโทรศัพท์ ดวงตาของเฟรยาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา “พวกเราสัญญากันว่าพวกเราจะเป็นนางฟ้าที่ดูแลซึ่งกันและกัน เธอจะทิ้งฉันไปในชั่วพริบตาได้อย่างไร?” คำพูดติดอยู่ในลำคอของแคทเธอรีน “เอาล่ะ อย่างน้อยที่สุดเธอและสามีของเธอควรจะเลี้ยงอาหารเย็นฉัน” “อืม...ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราจริง ๆ นะ” แคทเธอรีนรวบรวมความกล้าที่จะอธิบายข้อแลกเปลี่ยนของเธอกับผู้ชายคนนั้น “เธอสวยขนาดนี้ แต่ความรักกลับไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ” เฟรยาแสดงความเห็นอกเห็นใจของเธอออกมา “แต่ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมั่นใจว่าเขาจะต้องยอมแพ้ต่อคำพูดออดอ้อนอ่อนหวานปานน้ำผึ้งของเธอในไม่ช้า” “ฉันก็หวังแบบนั้น” หลังจากที่วางสายไปแล้ว แคทเธอรีนก็ไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ใกล้ ๆ บ้านใหม่นี้ช่างเยือกเย็นและอ้างว้างเกินกว่าที่จะเรียกว่าบ้านได้ มันจำเป็นที่จะต้องปรับปรุงใหม่อย่างแน่นอน ... 4 : 00 น. ณ ที่ปรึกษาทนายความของเจนนิงส์ ฌอนเพิ่งเปิดเอกสารเมื่อ เชส แฮร์ริสัน เดินเข้ามาในออฟฟิศของเขา “ขอแสดงความยินดีด้วย! คืนนี้พวกเราควรทานอาหารเย็นกับภรรยาใหม่ของนายไหม?” “ทำเหมือนนายไม่รู้เหตุผลที่แท้จริงว่าทำไมฉันถึงแต่งงาน” ฌอนตอบอย่างเย็นชาโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ข้อความบนเอกสาร “นายมันไม่เคยรักใครจริง ฉันได้ยินมาว่า แคทเธอรีน โจนส์ ก็ค่อนข้างสวย นายไม่สนใจสักหน่อยเหรอ?” เชสเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้สำนักงานแบบหมุนได้ ขณะที่เขาพิจารณาการแสดงออกของเพื่อนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ฌอนหยุดอะไรก็ตามที่เขากำลังทำอยู่ในทันที เขาคิดถึงผู้หญิงผิวเนียนขาวราวกับน้ำนม และใบหน้าที่สวยงามราวกับดอกไม้ที่ผลิบาน อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมที่น่าอายของเธอนั้น... เขาตอบกลับหลังจากผ่านไปหลายนาที “ฉันเคยเจอผู้หญิงสวย ๆ มานับไม่ถ้วน” “ก็จริง หญิงสาวที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าจากเมลเบิร์นคงไม่มีโอกาสได้เป็นภรรยาของนาย ถ้านายไม่พยายามหนีจากการแต่งงานแบบคลุมถุงชนที่พวกผู้ใหญ่ในครอบครัวของนายจัดการให้ จริง ๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ดีพอที่จะเหมาะสมกับฐานะที่ใหญ่โตของนาย” เชสถอนหายใจอย่างมีนัยยะสำคัญ “ดังนั้น ตำนานที่มีชื่อเสียงแห่งการไม่ยอมแพ้ได้กลับมาแล้ว นายปรับตัวกับการทำงานในที่ทำงานเล็ก ๆ อย่างเมลเลิร์นได้อย่างไร?” “มันก็เป็นประสบการณ์ที่ต้องใช้ชีวิตอย่างคนจน” “หึ” เขาทำเสียงไม่พอใจ “โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม พวกเราเรียนจบมาพร้อมกัน แต่นายกลับปีนขึ้นไปสู่ตำแหน่งสูงสุดได้แล้ว” “ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับโครงสร้างสมองของเราด้วย” ฌอนตอบพร้อมจ้องมองอย่างไม่แยแส เชสกัดฟันของเขาด้วยความขายหน้า “ลืมมันไม่เถอะ ฉันจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ ช่วยฉันหน่อยได้ไหม ช่วยไปทานอาหารเย็นกับทนายความคนอื่น ๆ ของบริษัท ในคืนนี้” “อืม” ฌอนตอบ จากนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ส่งเสียงเตือนดังขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมาดูข้อความที่เขามาจากชื่อ ‘ฌอน เนอรีน’ [คุณสามี นี่เคธี่เองนะคะ]