บทที่ 5

ฌอนไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาและยังคงเงียบ ช่างภาพแสดงความเห็นอกเห็นใจให้กับเขา น่าเสียดายที่ผู้ชายที่ดูดีเช่นเขาต้องป่วยเป็นอัมพาตที่ใบหน้า หลังจากที่ฌอนและแคทเธอรีนถ่ายรูปกันเสร็จแล้ว พวกเขาก็ไปที่ชั้นหนึ่งเพื่อจดทะเบียนสมรส เมื่อฌอนนำใบรับรองการเป็นพลเมืองของเขาออกมา ในที่สุดแคทเธอรีนก็ได้รู้ชื่อจริงของเขาคือ ฌอน ฮิลล์ อย่างไรก็ตาม นามสกุลของแม่ของอีธานคือ โลว์ยอนส์ ถ้าเป็นเช่นนั้น นามสกุลของลุงของเขาควรจะเป็นโลว์ยอนส์เหมือนกัน ด้วยความไม่เข้าใจ แคทเธอรีนจึงถามขึ้น “ทำไมนามสกุลของคุณถึงเป็นฮิลล์ล่ะคะ?” “อ้อ” ในขณะที่ฌอนกำลังก้มลงเพื่อเซ็นเอกสาร เขาไม่ได้ใส่ใจที่จะรู้ว่าเธอหมายถึงอะไร เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ผมใช้นามสกุลของแม่ผม” “อ๋อ” แคทเธอรีนเข้าใจในทันที ก่อนหน้านี้เธอเต็มไปด้วยความกลัวเมื่อคิดว่ามันอาจจะเหตุการณ์ผิดตัวขึ้น เธอจีบเขาด้วยเหตุผลที่ว่าเขาเป็นลุงของอีธาน อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่ามีบางสิ่งบางอย่างไม่ถูกต้อง สิบนาทีต่อมา ใบรับรองการจดทะเบียนสมรสก็ถูกพิมพ์ออกมา แคทเธอรีนรู้สึกเสียใจ แต่ทว่าก็พบว่าเรื่องนี้น่าเหลือเชื่อในเวลาเดียวกัน ตั้งแต่ยังเด็ก เธอคิดว่าเธอจะต้องแต่งงานกับอีธานมาโดยตลอด แต่ก็ไม่เป็นไปตามที่เธอคาดหวัง เธอกลับแต่งงานกับผู้ชายที่เธอเคยพบเพียงครั้งเดียว “นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของผม มีบางอย่างที่ผมต้องไปจัดการต่อ ดังนั้นผมจึงต้องขอตัวกลับก่อน” ฌอนเขียนเบอร์โทรศัพท์ของเขาลงบนกระดาษเปล่าให้เธอก่อนที่เขาจะออกไป “เดี๋ยวก่อน...” แคทเธอรีนรีบหยุดเขาเอาไว้หลังจากที่ได้สติ “ตอนนี้เราเป็นสามีภรรยากันแล้วนะคะ เราควรจะอยู่ด้วยกันสิ” เขาตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ผมไม่ชอบอยู่ร่วมกับคนอื่น” “ฉันเป็นภรรยาของคุณถูกต้องตามกฎหมาย ไม่ใช่คนอื่น แม้ว่าพวกเราจะหย่ากันในอีกสามปีข้างหน้า เราก็ยังควรจะอยู่ด้วยกัน” แคทเธอรีนสะบัดใบทะเบียนสมรสในมือของเธอ พลางทำหน้ามุ้ยและขอความเห็นอกเห็นใจจากเขา “ฉันลำบากจริง ๆ นะคะ นับตั้งแต่พี่สาวที่หายไปของฉันกลับมาิครอบครัวของฉันก็ปฏิบัติกับฉันด้วยความดูถูกเหยียดหยาม ตอนนี้ฉันถูกไล่ออกจากบ้าน ฉันไม่มีที่อยู่” “คุณก็ไปหาบ้านเช่าอยู่สิ” ฌอนเดินจากไปอย่างไม่ใส่ใจ “ห้ามทิ้งฉันนะคุณสามี” ทันใดนั้นเองแคทเธอรีนก็ร้องโหยหวนขึ้นพลางเกี่ยวแขนของเธอเอาไว้กับแขนของเขา “ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรอีกแล้วนอกจากคุณ” เสียงของเธอดังขึ้นเรื่อย ๆ ดึงดูดสายตาที่ชำเลืองมองมาของผู้คนที่อยู่ในสำนักงานทะเบียน ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง ฌอนรู้สึกเสียใจที่แต่งงานกับเธอตามอำเภอใจแบบนี้ “เออ ก็ได้ ผมอยู่ที่เจไดต์ เบย์ คุณไปที่นั่นเองแล้วกัน” ฌอนทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินออกสำนักงานทะเบียน จากนั้นเขาก็เตือนเธอเบา ๆ “คุณจะนอนที่ห้องรับแขก คุณไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในห้องของผม” แคทเธอรีนแอบดีใจ ในอนาคตเธอเชื่อว่าเขาจะต้องเป็นคนที่อ้อนวอนให้เธอเข้าไปในห้องของเขา “อีกอย่างหนึ่ง ห้ามรบกวนฟัดจ์” “ฟัดจ์เหรอ?” แคทเธอรีนอ้าปากค้าง “คุณมีลูกชายแล้วเหรอคะ?” ฌอนเลิกคิ้ว “ดูแลเขาให้ดีแล้วกัน” เมื่อเขาพูดจบ เขาก็จากไปทันที แคทเธอรีนตกใจมาก จนเธอลืมไล่ตามฌอน ถึงแม้ว่าเธอจะตัดสินใจด้วยตัวเองที่จะแต่งงานกับคนที่เธอไม่ได้รัก ทว่าเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่เลี้ยงของใครทั้งนั้น เธอยืนอยู่ริมถนนกว่าครึ่งชั่วโมง จินตนาการภาพสถานะของตัวเองในอนาคตที่ขัดแย้งกันของเธอ – ได้แก่ ฐานะแม่เลี้ยงและป้า สุดท้าย เธอจึงรีบเข้าไปในห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของเล่นเด็ก หลังจากที่จินตนาการเห็นภาพที่น่าเกลียดของอีธาน คนที่ชื่อฟัดจ์ต้องเป็นผู้ชาย หลังจากเลือกรถของเล่นและชุดต่อเลโก้เธอก็ขับรถไปที่ เจไดต์ เบย์ เธอถือของหลายอย่างไว้ในมือพลางสูดหายใจเข้าลึก ๆ ที่หน้าประตู เธอใส่รหัสผ่านและประตูก็เปิดออก รอยยิ้มที่เป็นมิตรปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ “สวัสดีจ่ะ ฟัดจ์—“ “เมี๊ยว!” เจ้าแมวอ้วนตัวหนึ่งที่มีลำตัวสีขาว และหูสีเหลืองอ่อนนอนอยู่บนโซฟาอย่างเกียจคร้าน มันทำให้เกิดเสียงน่ารักขึ้นในห้องนั่งเล่นที่เงียบสงัด “...” แคทเธอรีนกระพริบตา “ฟัดจ์เหรอ?” “เมี๊ยวววว!” หลังจากนั้นเจ้าแมวอ้วนก็ยืดตัวของมัน มันกระโดดลงจากโซฟาและเดินตรงมาที่ขาของเธอ เพื่อดมกลิ่นของเล่นที่เธอถืออยู่ เจ้าแมวกลับไปที่โซฟาด้วยความไม่สนใจใยดีและนอนลงด้วยท่าทางเหย่อหยิ่ง