บทที่ 7: กลิ่น

ในช่วงเวลานั้น ชินี เยลส์ รู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอผ่านมาในคืนนี้ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวเท่ากับผู้ชายคนนี้ เขาเป็นฝันร้ายของเธอ ข้อตกลงสกปรกนั่น! เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอนึกถึงผู้ชายคนนี้ เธอจะนึกถึงความเจ็บปวดราวร่างกายของเธอจะฉีกขาดในคืนนั้น เธอยังนึกถึงสิ่งที่ตระกูลเยลส์บอกกับเธอด้วยว่าพวกเขามีลูกสาวเพียงคนเดียว ทันใดนั้น ศีรษะของชินีก็สั่นเบลอและเธอรู้สึกราวกับว่าเธอถูกโยนเข้าไปในความโกลาหล ถ้าตระกูลเยลส์รู้ว่าเธอยังอยู่ในซิตี้เอส พวกเขาจะทำอะไรกับแม่ของเธอ...? "คุณเป็นใคร?" ชายคนนั้นถาม เสียงของเขาไม่เย็นชาอีกต่อไป ชีนี่ไม่กล้าตอบ เหงื่อเย็นๆ ผุดขึ้นมาบนฝ่ามือและแผ่นหลังของเธอก็เริ่มชื้นเหงื่อ มีเสียงบ่นอยู่รอบ ๆ แต่ชายคนนั้นไม่ได้ใส่ใจเลย เขายังคงรอคำตอบและกดดันเธอ "ตอบผมเดี่ยวนี้!" เขาโน้มตัวลงและลมหายใจเขาอยู่ใกล้ใบหูเธอ บังคับให้เธอพูด เธอรู้สึกรวกับว่าถ้าเธอไม่พูดเขาจะแยกเธอออกเป็นชิ้นๆ "ฉันควรทำอย่างไรดี?" ชินีคิดอย่างกังวล แล้วเธอจะทำอะไรได้อีก? ตอนนี้เธอจะหนีไปได้ยังไง? "กริ๊ง-กริ๊ง--" โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นได้เหมาะเจาะพอดี ชินีไม่พูดอะไร เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดว่า "ที่รัก คุณอยู่ที่นี่แล้วเหรอ ฉันขอโทษ รออีกหน่อย  ลิฟต์มันติดน่ะแล้วตอนนี้ฉันก็ออกไปไหนไม่ได้เลย" ชินีสัมผัสได้ว่ามือที่เอวของเธอค่อยๆ คลายลง ความร้อนที่ข้างหูของก็เธอค่อยๆ หายไป เธอถอนใจด้วยความโล่งอก “ชินี พูดเรื่องอะไรน่ะ” คนที่อยู่ปลายสายถามด้วยความสงสัย ชินีตั้งใจที่จะแกล้งทำจนจบ แม้ว่าเหงื่อจะซึมออกมาจากหน้าผากของเธอแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังพูดต่อไปว่า “ไม่ต้องห่วงนะคะคุณสามี ฉันจะไปถึงที่นั่นเร็วๆ นี้แหละ” จากนั้นเธอก็วางสาย “ติ๊ง—” ขณะเดียวกันประตูลิฟต์ก็เปิดออก ชินีไม่มีเวลามาสนใจว่าดวงตาของเธอปรับเข้ากับแสงที่ส่องเข้ามาอย่างกะทันหันได้หรือไม่ เธอทนแสงสว่างที่แสบตา จับหน้ากากแน่นแล้วรีบออกจากลิฟต์ เมื่อชาร์ลส์ แฮงคส์แยกออกมาจากฝูงชน เขาก็มองไม่เห็นหญิงสาวผู้สวมหน้ากากอีกต่อไป เขาขมวดคิ้วและสำรวจไปรอบ ๆ “ผู้อำนวยการแฮงคส์ กำลังมองหาอะไรหรือครับ” แชนนอน เกตส์ถาม แต่เขาไม่ได้ตอบอะไร ผู้จัดการวิลส์กลัวจนแทบร้องไห้ “คุณแฮงคส์ ผมไม่ทราบจริงๆ ว่าทำไมจู่ๆ ลิฟต์ถึง...” เขาคิดว่าเขาจะต้องเดือดร้อนเพราะปล่อยให้บุคคลสำคัญติดอยู่ในลิฟต์ ยิ่งกว่านั้นทั้งมันมืดและแออัดมาก เขาเหงื่อออกไม่หยุด "ไม่เป็นไรครับ" ชาร์ลส์มองไปทางอื่นและพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายเล็กน้อย ผู้จัดการวิลส์แทบไม่เชื่อหูตัวเอง นี่ใช่ผู้อำนวยการคแฮงคส์คนเดียวกันกับที่เข้ามาในลิฟต์กับเขาเมื่อครู่นี้เองแน่หรือ? ทำไมตอนนี้เขาถึงได้ให้อภัยง่ายๆ? อย่างไรก็ตาม ด้วยกลัวว่าจะพูดมากเกินไป เขาจึงไม่กล้าถามอีก “ชั้นไหนนะครับ?” ชาร์ลส์หยุดค้นหาและหันไปถาม "มันอยู่บนชั้น 15 ครับ..." ผู้จัดการวิลส์ตอบ ที่ทางเข้าลิฟต์ มีคนอีกจำนวนมาก ชาร์ลส์ขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วเดินไปที่บันไดพลางเอ่ยว่า "ขึ้นบันไดกันเถอะ" "อะไรนะครับ?" ผู้จัดการวิลส์ตกตะลึง ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ชั้นห้า มีอีกสิบชั้นที่จะต้องขึ้นไป! นี่มันมากเกิน... แต่ผู้อำนวยการได้ตัดสินใจไปแล้ว เขาจะพูดอะไรได้อีก คนเราอาจตายเพราะพูดมากได้ จะเป็นการดีกว่าที่จะเดินตามชาร์ลส์ไปขึ้นบันไดไป ตอนที่ชินีขึ้นไปถึงชั้น 14 เธอแทบจะล้มด้วยความอ่อนล้า เธอกำลังหนีตายจริงๆ เธอกลัวว่าชายคนนั้นจะตามเธอทัน เธอกลัวจนไม่กล้าขึ้นลิฟต์ นั่นเป็นการหลบหนีในที่แคบจริงๆ! ขณะที่เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก จู่ๆ ก็มีคนปรากฏตัวต่อหน้าเธอ “ชินี เมื่อกี้เธอว่าฉันเป็นสามีเธอเหรอ เกิดอะไรขึ้น?” สาวน้อยคนนี้คือซันนี่ ฟิลด์ เธอตัวเล็กและอวบเล็กน้อย เธอมีใบหน้ากลมและไว้ผมบ๊อบ เธอดูน่ารักน่าเอ็นดู เธอเป็นเพื่อนที่ดีของชินี และเธอมักจะมาที่โรงพยาบาลเพื่อดูแลแม่ของชินี “เธอทำให้ฉันกลัวนะ” ชีนีพูดแล้วสงบสติอารมณ์ลง เธอตบหลังเพื่อนเบาๆ แล้วอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันบังเอิญเจอคนประหลาดในลิฟต์น่ะ ฉันเลยใช้เธอเป็นไม้กันหมา” “มีผู้ชายคนหนึ่งที่เพ้อฝันถึงเธอและต้องการจะจีบเธอล่ะสิ” ซันนี่พูดพร้อมรอยยิ้มล้อเลียน แม้ว่าชินีจะแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดา แต่เธอก็ยังดูงดงาม เธอดูมีเสน่ห์แม้ว่าเธอจะไม่ได้แต่งหน้าก็ตาม ซันนี่คิดว่าถ้าเธอเป็นผู้ชาย เธอจะพยายามให้ดีที่สุดที่จะไล่ตามชินีจนกว่าจะได้เธอมาครอง เฮ้อ น่าเสียดายที่ชินีไม่สนใจผู้ชาย แน่นอนว่าเธอก็ไม่สนใจผู้หญิงเช่นกัน ชีวิตของชินีมีแต่เรื่องแม่ของเธอซึ่งป่วยหนักในขณะนี้ “เธอนี่ล้อฉันเล่นตลอดเลย” ชินีพูดขณะที่เธอก้มหน้าอย่างเขินอาย เธอสะกิดซันนี่ แล้วจู่ๆ เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา เธอยกแขนแล้วขยับเข้าไปใกล้ซันนี่ “ซันนี่ เธอได้กลิ่นอะไรแปลกๆ บนตัวฉันไหม” เธอถาม นี่เป็นครั้งที่สองที่ชายคนนั้นบอกว่าเธอมีกลิ่นที่หอมหวานติดตัว แต่เธอไม่ได้กลิ่นเลย "ฉันได้กลิ่นมันนะ" ซันนี่สูดลมหายใจเต็มปอดแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “มันเป็นกลิ่นของหญิงสาวบริสุทธิ์ไงล่ะ”