บทที่ 4: บางอย่างผิดปกติ

กลางคืนมาเยือน ชั้นบนสุดของอาคารเป็นออฟฟิศผู้อำนวยการ ญานี เยลส์ มองชาร์ลส์ แฮงคส์อย่างเขินอาย ชาร์ลส์ดึงเธอเข้ามากอดและพูดว่า "ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ ลำบากคุณแล้ว" น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนและทุ้มต่ำ ชวนให้ผู้คนหลงใหล ญาณีส่ายศีรษะเบาๆ เธอไม่สามารถซ่อนความสุขได้ขณะพูดว่า "คุณนั่นแหละที่ทำงานหนัก คุณเป็นคนเตรียมเซอร์ไพรส์ใหญ่นี่ให้ฉัน" เธอมีความสุขมากเสียจนไม่รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อย ในที่สุดเธอก็กลายเป็นคู่หมั้นของผู้ชายที่เธอชอบตั้งแต่อายุหกขวบ ชาร์ลส์ยิ้มอย่างอ่อนโยนและลูบไล้ใบหน้าของเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำและมีความสุขว่า “เรื่องงานหมั้นไว้เป็นหน้าที่ผมเอง คุณไปเรียนเถอะ ตกลงไหม?” ญานีหน้าแดงและพยักหน้า จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองชาร์ลส์ เขาสูงมาก ประมาณ 190 เซนติเมตร แม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงาน แต่เขาก็ยังดูสูงโปร่ง เขามีเสน่ห์ หล่อเหลา และเป็นผู้ใหญ่ ไม่มีใครสามารถเทียบเคียงเขาได้ เขาสามารถทำให้เธอคลั่งไคล้ได้ด้วยการยิ้มเพียงครั้งเดียว เธอเสียอะไรไปมากเพื่อให้ได้ผู้ชายคนนี้มาครอง เธอจัดการคว่ำบาตรบรรดาคุณหนูจากครอบครัวร่ำรวยไปมากมาย เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเธอและแสดงเฉพาะบุคลิกที่ชาร์ลส์จะชอบต่อหน้าเขา โชคดีพระเจ้าไม่ทำให้ความพยายามของเธอสูญเปล่า ในที่สุดเขาก็ตกหลุมรักเธอ หิมะตกหนักขึ้นในซิตี้เอส ข้างนอกนั้นเย็นยะเยือก แต่ญานีรู้สึกได้ถึงความเร่าร้อนในร่างกายของเธอ เมื่อเธอแนบศีรษะกับแผงอกของเขา เธอสัมผัสได้ถึงความรักระหว่างคนทั้งสอง ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นแล้วใช่ไหม? แม้เธอจะไม่ใช่คนแรกของเขา แต่ตราบใดที่เธอยังอยู่ในอนาคตของเขา อย่างอื่นก็ไม่สำคัญ บรรยากาศแห่งรักอบอวลเต็มห้อง ญานีตั้งตารอคอยมัน ฝ่ามือของชาร์ลส์เคลื่อนไปรอบเอวของเธอขณะที่เขารั้งเธอเข้าหาตัว ลมหายใจของเขาทำเธอสั่นเล็กน้อย เขากระซิบบางอย่างเข้าหูเธอด้วยน้ำเสียงเซ็กซี่ของเขา สติของญาณีเลื่อนลอย “ชาร์ลส์...” เธอพึมพำ เธอต้องการให้เขาจูบเธอ ชาร์ลส์ก็ต้องการเช่นนั้น เขาช้อนคางเธอขึ้นอย่างช้าๆ ขณะที่โน้มตัวลง ริมฝีปากของทั้งคู่ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ญานีหายใจไม่ออก และเธอประหม่ามากเสียจนรู้สึกว่าหัวใจจะหยุดเต้น อย่างไรก็ตาม ริมฝีปากของชาร์ลส์กลับมาไม่ถึงเธอ เขาหยุดลงในขณะที่มีช่องว่างเพียงเล็กน้อยระหว่างทั้งคู่ “ชาร์ลส์?” ญานีค่อยๆ ลืมตาและถามอย่างฉงน “มีอะไรเหรอ?” “นั่นกลิ่นอะไรบนตัวคุณน่ะ” เขาขมวดคิ้ว น้ำเสียงที่อ่อนโยนของเขาเริ่มห่างเหิน ญานีลุกลนเล็กน้อยขณะดมตัวเองอย่างรวดเร็ว “น้ำหอมลิมิเต็ดของเอ็มบีน่ะ มีอะไรเหรอ?” เธอถาม. ชาร์ลส์ก้มศีรษะลงเล็กน้อย ซ่อนใบหน้าของเขาในความมืด ญานีไม่เห็นสีหน้าของเขา เธอยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ "ชาร์ลส..." "ดึกแล้ว." เขาดันเธอออกห่างอย่างนุ่มนวลแล้วเลื่อนเก้าอี้ไปด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นเข้าก็ลุกขึ้นยืนตรงแล้วเดินไปยังหน้าต่าง ทิ้งญานีไว้ด้านหลัง “ผมจะให้ใครสักคนส่งคุณกลับ” เขาบอก “มีอะไรหรือชาร์ลส์ นี่ฉันอะไรผิดงั้นเหรอ” ญานีรู้สึกหวาดหวั่นเต็มที่ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมท่าทีของเขาจึงเปลี่ยนไปอย่างกระทันหัน เธอขยับเข้าไปอีกสองสามก้าว ดึงแขนเสื้อเขาแล้วเว้าวอน "บอกฉันที ฉันจะเปลี่ยน!" “ไม่มีอะไรหรอก พรุ่งนี้คุณต้องไปเรียน คุณควรกลับบ้านเร็วหน่อยนะครับ” ชาร์ลส์ยิ้มจาง ๆ แต่น้ำเสียงของเขาฟังดูเย็นชา เขาค่อยๆ ผลักมือเธอออกแล้วม้วนแขนเสื้อขึ้น จากนั้นก็เรียกเลขาเข้ามา ถึงจะสับสนกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเขาอย่างไร ญานี ก็ไม่กล้ากวนใจเขาต่อ ชาร์ลส์ แฮงคส์ เป็นประธานของหนึ่งในบริษัทที่ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองซิตี้เอส เขาอาจดูสุภาพอ่อนโยน แต่ญานีรู้ดีว่าเมื่อเขาตัดสินใจแล้ว ก็ไร้ประโยชน์ที่จะต่อต้านเขา สุดท้ายเธอก็ได้แต่พยักหน้าแล้วออกจากออฟฟิศไปอย่างว่านอนสอนง่าย อะไรคือปัญหากันนะ? ทำไมผู้ชายที่ทิ้งจุมพิตบนหน้าผากเธอตอนที่มารับเธอในตอนเช้าถึงได้เย็นชาขึ้นกระทันหันแบบนั้น? “เมื่อกี้มันมีอะไรผิดพลาด?”