บทที่ 3: การหมั้นหมาย

ชินีรับเงินและรีบกลับไปที่โรงพยาบาลอย่างรวดเร็วที่ีสุดเท่าที่ทำได้เพื่อชำระเงิน เมื่อมีอา เบลนเห็นเธอที่วอร์ด หล่อนพยายามลุกขึ้นนั่งและเรียกชื่อเธอ "ชินี" "แม่คะ" ชินีรีบวิ่งเข้าไปจับมีอาด้วยสีหน้ากังวล “ทำไมยังไม่นอน หรือหิวจนนอนไม่หลับ หนูจะลงไปหาอะไรให้กินนะคะ” “เด็กโง่ หนูให้คนมาส่งอาหารให้แม่แล้ว” มีอาจับมือเธอและบอกกับเธอพร้อมรอยยิ้ม แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าโศก “พ่อไม่ได้ให้หนูค้างคืนหรอกเหรอ?” ชินีส่ายศีรษะ “หนูจะไม่กลับไป หนูจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่” เธอโกหกแต่เธอรู้ว่าเธอต้องทำ มิฉะนั้นแม่จะเป็นห่วง สีหน้ามีอาอ่อนลง เธอจับมือชินีและวางไว้ใต้ผ้าห่มเพื่อให้อุ่นขึ้น เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็เห็นสีผมของชินี “หนู... ย้อมผมเหรอ” เดิมทีเธอมีผมสีดำ แต่เพื่อสวมบทเป็นญานี เธอต้องย้อมผมเป็นสีทอง “ใช่ค่ะ ตอนที่หนูไปขอยืมเงินพ่อ หนูไปเจอพี่สาวเข้า เธอขอให้หนูย้อม” ชินีพูดขณะทัดผม “น่าเกลียดไหมคะ หนูว่าจะย้อมกลับ” "มันดูดี." มีอาพยักหน้าแล้วถามอย่างไม่แน่ใจ “พี่สาวเขาว่าอย่างไรบ้าง” ชินีรู้ว่าแม่อยากรู้เรื่องอะไร เธอพิงไปข้างตัวแม่เพื่อหลบสายตาแล้วพูดว่า “เธอบอกว่าเธอยุ่ง เธอจะเยี่ยมแม่ทีหลัง” เมื่อมีอาได้ยิน ดวงตาของเธอก็หรี่ลงและไม่พูดอะไรอีก เธอรู้สึกเศร้าซึมและโดดเดี่ยว ชินีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่กล้าที่จะพูดมันออกมา ญานี่ไม่อยากจำพวกเขาว่าเป็นแม่และน้องสาวของเธอเอง ชินีและมีอาเองก็รู้อยู่แก่ใจ “แม่คะ ดูแลตัวเองดีๆ ก่อน อย่าเพิ่งไปคิดเรื่องอื่นเลย” ชินีทำให้เธอปลอบเธอด้วยการเปลี่ยนเรื่อง มีอาขมวดคิ้ว เธอฝืนยิ้มและพูดว่า “ชินี แม่รู้ว่าหนูอยากให้แม่สบายดี แต่อาการป่วยของแม่รักษาไม่หาย วันข้างหน้าหนูอย่าไปขอยืมเงินพ่ออีกนะ เขามีครอบครัวเป็นของตัวเองแล้ว อย่ารบกวนพวกเขาถ้าเราทำได้" “แม่พูดเรื่องอะไร แม่จะหายขาดแน่นอน!” ชินีท้วงอย่างกระสับกระส่าย “พ่อยังบอกอีกว่าถ้าอยากได้เงินก็ขอยืมจากพ่อได้ ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่แม่หายได้ หนูจะหาเงินมาไม่ว่ามันจะมากเท่าไหร่!” ดวงตาของมีอาแดงขึ้น เธอจับมือชินีแน่น ชินีอยากจับมือแม่ไว้แบบนั้น แต่เธอไม่สามารถทำได้ เธอซบลงข้างเตียงแล้วสะอื้นไห้เงียบๆ การที่เธอไม่อาจปกป้องคนที่เธอรัก เป็นความรู้สึกที่อับจนหนทางที่สุดเท่าที่เธอเคยรู้สึก วันรุ่งขึ้นตาของชินีบวมเป่ง เธอลงไปที่โรงอาหารเพื่อเอาอาหารเช้าให้มีอา ทั้งสองนั่งที่โต๊ะและรับประทานอาหาร “โห ผู้ชายคนนี้หล่อจัง ฉันเพิ่งเคยเห็นผู้ชายหน้าตาดีแบบนี้เป็นครั้งแรก!” “ผู้หญิงคนข้างๆ เขาก็สวยมาก ช่างเข้ากันจริงๆ!” มีคนในวอร์ดกำลังดูทีวีอย่างออกรส ชินีและมีอามองไปที่หน้าจอตามคนอื่น เมื่อพวกเขาเห็นคู่รักที่เหมาะสมกันบนหน้าจอ มีอาก็ทำช้อนส้อมในมือตกลงพื้น นั่นคือญานี เยลส์ สายตาของชินี จ้องไปที่หน้าจอทีวี นักข่าวกลุ่มหนึ่งรีบไปหาทั้งคู่ “ผู้อำนวยการแฮงคส์ นี่คุณหมั้นกับคุณหนูของตระกูลเยลส์แล้วเหรอ?” ชายคนนั้นไม่ได้ตอบ เขายืนตัวตรงและทุกส่วนของเขาเต็มไปด้วยความสง่างาม ญานียืนเคียงข้างเขา เธอดูไม่สบายใจและเป็นกังวลเล็กน้อย จู่ๆ เขาก็ยกมือขึ้นโอบเอวบางของญานี เขาก้มศีรษะลงและยิ้ม ผม ชาร์ลส์ แฮงคส์ จะหมั้นกับคุณหนูของตระกูลเยลส์ในวันเสาร์หน้า" ทันใดนั้น แสงแฟลชจากกล้องก็เริ่มกะพริบรัว ญานีร้องไห้อยู่ในอ้อมแขนของ ชาร์ลส์ แฮงคส์ ข่าวในทีวีอ่านได้ใจความว่า "ผู้อำนวยการชาร์ลส์ แฮงคส์ จากบริษัทจีเอช ประกาศวันหมั้นกับคุณหนูตระกูลเยลส์ด้วยตนเอง!" "บริษัทจีเอช? เขารวยสุดในซิตี้เอสไม่ใช่เหรอ? ปรากฎว่าเขาหล่อมาก!" หลังจากข่าวจบลง ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจในวอร์ด หัวใจของชินีเต้นแรงเมื่อเธอหันไปมองมีอา "แม่คะ..." “แม่จะหลับสักงีบ” มีอาพูดขณะวางจานลง เธอนอนลงและหันหลังให้กับชินี ทำให้ชินีไม่มีโอกาสได้ปลอบโยนเธอ ชินีถอนหายใจและไม่พูดอะไรอีก เธอเก็บจานและออกจากวอร์ดไป