บทที่ 296

แม้จะพยายามหาข้ออ้างอย่างดีที่สุดในตอนนี้มาอธิบายยังไงกับเขาก็ตาม เจเรมี่ยังมองเธอด้วยสายตาที่ผิดหวังและมีความสงสัยปนอยู่ในนั้น “เจเรมี่…” “คุณไม่มีอะไรเลยที่เหมือนกับเมื่อครั้งที่เราทั้งคู่ยังเป็นเด็ก” เจเรมี่พูดเสียดสี “มันมาถึงจุดที่ผมอดคิดไม่ได้ว่าคุณไม่ใช่ผู้หญิงคนเดียวกันกับที่ผมเคยเจอในตอนเด็ก” ดวงตาของเมเรดิธหดตัวลงอย่างกังวลกับคำพูดของเขา “เป็นไปไม่ได้! ฉันคือลินนี่ของคุณ เจเรมี่!” “ลินนี่” เจเรมี่มองเมเรดิธอย่างครุ่นคิดขณะที่เขาเอ่ยชื่อเธอออกมาก่อนจะดึงแขนของเขากลับจากการเกาะกุม “ผมจะตรวจสอบให้ละเอียดกว่านี้ คุณก็ควรจะหวังไว้ว่ามันจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ” “...” เมเรดิธพูดไม่ออกขณะที่เธอยืนอยู่ที่เดิม เธอเเฝ้ามองขณะเจเรมี่หันหลังจากไป เธอขบกรามแน่นพร้อมกับกระทืบเท้าด้วยความหงุดหงิด เจเรมี่จะไม่มีทางรู้ว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม! ... สองวันต่อมา มาเดลีนลงนามในเอกสารสำหรับการออกจากโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยก่อนที่เธอจะเดินตรงไปยังห้องที่เมเรดิธพักฟื้นอยู่ ขณะยืนอยู่ที่หน้าประตู เธอได้ยินเสียงที่นุ่มนวลเอโลอิสที่พูดกับเมเรดิธ ความร