บทที่ 287

มาเดลีนใจเต้นแรงและเธอรู้สึกกระสับกระส่าย จากนั้นเสียงผู้ชาย นั่นบ่งบอกว่าเขามาถึงประตูแล้ว มาเดลีนไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว นอกจากจำเป็นต้องลงมือทำตอนนี้ ด้วยความปวดจากแผลที่มีเลือดออก มาเดลีนขยับเก้าอี้ที่ถูกทิ้งไว้ ผู้ชายข้างนอกกำลังใช้ความคิดเกี่ยวกับประตูที่ถูกล็อคอยู่ หลังจากเอาก้อนหินขึ้นจากพื้น มาเดลีนก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้ “ให้ตายสิวะ! เมื่อกี้แกเป็นคนเปิดประตูไม่ใช่ไง? ทำกุญแจหายไปไหน? หาให้เจอ เดี๋ยวนี้!” เสียงโกรธดังตะโกนออกมาจากด้านนอกประตู ได้ยินดังนั้น มาเดลีนมั่นใจว่านี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอ ขณะมองไปยังหน้าต่างที่ผุพังตรงหน้าเธอ เธอก็ยกหินขึ้นมาทุบมันให้แตก เพล้ง! กระจกแตกกระจายทันทีเหลือแต่กรอบ ผู้คนที่อยู่อีกข้างประตูเงียบลงทันทีสองสามวินาทีก่อนที่จะมีคนตะโกนขึ้น “ซวยแล้วเว้ย! ยัยลูกเจี๊ยบนั้นวิ่งหนีไม่ได้ใช่ไหม หรือว่าได้?” “อะไร? เธอหนีไป?” เสียงโกรธเกรี้ยวของผู้หญิงดังขึ้น พร้อมกับคำสั่งที่ตามมาข้างหลัง “ถีบประตูเข้าไป! แกสองคน ไปตามหายัยนั่นข้างนอก เธอไปไหนไม่ได้ไกลนักหรอก!” ตามคำสั่ง ประตูถูกเปิดออกด้วยแรงมหาศาล เมื่อพวกเขาดันเข้าไป ทำให้พวกเขาสองคนและเ