บทที่ 1418

การมองเห็นของเมเดลีนค่อย ๆ พร่ามัวขณะที่จ้องมองสีหน้าเรียบนิ่งของคนตรงหน้า “คุณรู้ไหมว่าทำไมสีผมและสีตาของผมถึงได้เปลี่ยนไป” เขาถามด้วยรอยยิ้ม “มันไม่ใช่แค่เพราะยาพิษที่ลาน่าให้ผม แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น” ขณะที่พูด คิ้วเข้มของเขาก็ขมวดเข้าหากัน “มันเกิดจากการที่ผมทดลองใช้ยาหลายตัวเพื่อต่อชีวิตให้ตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นคือหมอที่ช่วยคิดค้นยาที่จะป้องกันการแพร่กระจายของยาพิษในร่างกายผม ผมใช้เวลาครึ่งปีดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตต่อด้วยความสิ้นหวัง “เธอบอกผมว่าไม่มีทางที่จะกำจัดพิษออกจากร่างกายผมได้ทั้งหมด แล้วผมก็มีเวลาอีกแค่สองปีเท่านั้น นั่นเป็นเหตุผลที่พอผมกลับไปหาคุณกับลูก ผมถึงได้มีพฤติกรรมหลาย ๆ อย่างที่เปลี่ยนไป” เจเรมี่หัวเราะอย่างสิ้นหวัง “ผมอยากอยู่กับคุณและมอบความรักที่มีทั้งหมดให้ แต่ผมก็กลัวว่าจะเผลอมากไป ผมไม่ต้องการที่จะจบลงด้วยการปล่อยให้คุณเจ็บปวดไปมากกว่านี้ เช่นเดียวกับลิเลียน ผมกลัวว่าเธอจะสูญเสียพ่อไปทันทีหลังจากที่เธอจำผมได้ ผมก็เลยเลือกที่จะเย็นชาและปล่อยให้เธอเกลียดผม แต่ผมก็ได้รู้ว่าผมคิดผิด” เมเดลีนรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างเสียดแทงหัวใจหลังได้ยินอย่างนั้น “เจเรมี