บทที่ 1419

หลังจากอ่านเนื้อหาของข้อความ เจเรมี่ก็หันมามองเมเดลีนที่ยังหลับอยู่ เขากลัวจะรบกวนการนอนของเธอ จึงเลิกผ้าห่มขึ้นเบา ๆ แล้วลงจากเตียง ขณะที่กำลังสวมรองเท้าแตะเพื่อเดินออกไป เขาก็ได้ยินเมเดลีนพึมพำชื่อของเขา “เจเรมี่” เจเรมี่หยุดเดินและหันกลับมาอย่างรู้สึกผิด เมื่อเห็นว่าเธอเพียงแค่ละเมอ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ความรู้สึกผิดนั้นก็แล่นพล่านอยู่ในอกอยู่ดี ‘ลินนี่ ‘ผมเสียใจ ‘ผมจะกลับมาหาคุณเมื่อจัดการกับเรื่องนี้เสร็จแล้ว’ เจเรมี่สัญญาเงียบ ๆ ก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตแล้วเดินเบา ๆ ออกจากห้องสวีทไป ระเบียงของโรงแรมว่างเปล่าและเงียบสงัดเมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง เจเรมี่เดินเข้าไปข้างในเพื่อเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังนั่งอยู่ข้างบาร์ ใต้โคมไฟถนนสีเหลืองจาง ๆ เธอคนนั้นกำลังจิบไวน์ด้วยท่าทางสบาย ๆ ลอนผมสีม่วงของเธอปลิวสยายไปทั่วไหล่อันเรียบเนียน รูปร่างที่โค้งเว้าของเธอดูเย้ายวนใจยิ่งกว่าเมื่ออยู่ภายใต้แสงไฟยามค่ำคืน ถึงอย่างนั้นเจเรมี่ก็ไม่ได้สนใจความงามตรงหน้า เขาเดินไปยืนข้างหลังเธอแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น “ผมไม่เคยคิดเลยว่าเราจะได้เจอกันอีก เชอร์ลี่ย์” ผู้หญิงที่ชื่อเชอร์ลี่ย์หยุดด