บทที่ 1337

ในตอนนี้เจเรมี่ไม่สามารถใช้เหตุผลได้อีกต่อไป หลังจากเหม่อลอยอยู่สักพัก ความนิ่งเฉยนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นการริเริ่มยิ่งขึ้น เขาโอบเธอเอาไว้แน่นแล้วประทับจูบลงไปอย่างโหยหาทันที... ช่วงเวลาแห่งการแยกจากกันนี้ทำให้เขาโหยหาและคิดถึงเธอมากขึ้นจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว แม้แต่ในความฝัน เขาก็ปรารถนาที่จะได้กอดคนที่เขารักที่สุดจนหลับไป แต่เขากลับไม่สามารถทำตามความปรารถนาง่าย ๆ นั้นได้เลย “ลินนี่ ลินนี่…” เขาเรียกเธอเบา ๆ ที่ข้างหู แต่ละคำถูกพูดออกมาด้วยความหลงใหลที่มากล้น เจเรมี่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว เขาตัดสินใจปลดปล่อยความรู้สึกที่มีให้ออกมาเป็นอิสระ ทั้งสองดื่มด่ำกับค่ำคืนในฤดูร้อนที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศที่สวยงามตลอดทั้งคืน แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาทำให้เจเรมี่ตื่นขึ้น เขาก้มลงเห็นเมเดลีนกำลังซุกหลับอยู่ในอ้อมแขนของตัวเองราวกับเจ้าลูกแมวตัวน้อย ใบหน้าของเธอยังคงขึ้นสีแดงระเรื่อน่ารัก ราวกับผลงานศิลปะที่หลงเหลือจากค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนของพวกเขา เจเรมี่โน้มตัวไปและจูบระหว่างคิ้วเรียวเบา ๆ เขาค่อย ๆ แกะแขนเรียวของเมเดลีนออกแล้วลุกจากเตียงไปอาบน้ำ หลังจากที่อาบน