บทที่ 1338

เมเดลีนได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกงง ในเวลาต่อมาเธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจด้วยความเหงาของเอโลอิสอีกครั้ง “เอวลีนของฉันไม่อยากเจอแม่อย่างฉันสินะ ส่วนเอวลีนคนนี้ก็คงจะคิดเหมือนกันล่ะสิ” ขณะที่เอโลอิสกำลังพูด เธอก็หยิบขนมที่เพิ่งทำขึ้นมาวางไว้ในมือของเมเดลีน “ถ้าฉันรู้ว่าคุณจะมา ฉันคงทำให้มากกว่านี้ เพราะก่อนหน้านี้คุณบอกว่าคุณชอบมัน” เมเดลีนกะพริบตากลมสวยของเธอ ราวกับว่าอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรดี ฌอนและเจเรมี่เห็นฉากนั้นพวกเขาก็ขมวดคิ้วไปพร้อม ๆ กัน “คิดว่าเอวลีนจำทุกอย่างได้แล้วเสียอีก แต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะจำได้แค่คุณคนเก่า” “ผมเองก็พูดไม่ออกเลยจริง ๆ สุดท้ายแล้วเอวลีนก็จบลงแบบแม่ของเธอ” ฌอนถอนหายใจด้วยความเศร้าโศก แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจเรมี่ที่สวมวิกและคอนแทคเลนส์ “พิษในร่างกายของคุณน่ะ จะสามารถกำจัดได้หมดจริง ๆ เหรอ?” “ผมเชื่อในความสามารถของอดัมครับ” เจเรมี่ดูมั่นใจ ตอนนี้เขาไม่ระแวงอดัมอีกต่อไปแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็หันไปมองเมเดลีนด้วยแววตาอบอุ่นราวกับสายลมในฤดูใบไม้ผลิ “ผมจะอยู่เคียงข้างเมเดลีนไปอีกนาน” ฌอนสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่ชายหนุ่มมีต่อลูกสาว จึงเลือกที