บทที่ 1146

ณ ริมฝั่งแม่น้ำอันว่างเปล่าไร้ผู้คน ไรอันซึ่งสวมสูทสีดำกำลังยืนรออยู่เงียบ ๆ และจ้องมองไปยังผืนน้ำเบื้องหน้าด้วยท่าทางสง่างาม เมเดลีนให้เจเรมี่รออยู่ในรถ ขณะที่ตัวเธอเองเดินเข้าไปหาไรอันจากด้านหลังพร้อมกับเค้กในมือ “ฉันมาแล้ว ขาของคุณเป็นอย่างไรบ้างคะ ไรย์?” ไรอันหันหลังกลับมาช้า ๆ พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าอยู่ทางด้านหลัง ใบหน้าเย็นชาและอันตรายปรากฎต่อหน้าของเมเดลีนซึ่งเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ทว่าเขาก็ยังส่งรอยยิ้มที่อบอุ่นกลับมาให้ “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” เมเดลีนยื่นเค้กให้ “ฉันคิดไม่ออกว่าคุณจะอยากได้ของขวัญแพง ๆ อะไรจากฉัน ฉันก็เลยตัดสินใจทำเค้กให้คุณแทน” “ขอบคุณนะครับ เดี๋ยวผมจะเอาไว้ชิมทีหลัง” ไรอันหยิบเค้กขึ้นมาและจ้องมองมัน “คุณช่วยเปิดแล้วจุดเทียนให้ผมได้หรือเปล่า? ผมอยากจะอธิษฐานสักหน่อย” “ได้สิคะ” เมเดลีนเปิดกล่องแล้วดึงเทียนแท่งหนึ่งออกมาแล้วจิ้มเข้าไปในเค้ก ทว่าเธอกลับไม่ได้เตรียมอะไรมาสำหรับจุดไฟ เห็นอย่างนั้นไรอันจึงดึงไฟแช็กออกมาจากกระเป๋าและจุดมันเอง พระอาทิตย์อัสดงเคลื่อนพลบค่ำเข้ามา เปลวเทียนอันริบหรี่เริงระบำท่ามกลางสายลมเบา ๆ เจเรมี่นั่งอยู่ในรถไม่ไกล กำลังม