บทที่ 1147

เมเดลีนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมากในอ้อมแขนของไรอัน เธอพยายามดิ้นและเอียงศรีษะเพื่อหลบเลี่ยงสัมผัสจากเขาในทันที “ทำอะไรน่ะ? ปล่อยฉันนะไรอัน!” เมเดลีนดิ้นแรงขึ้นขณะอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่จู่ ๆ ไรอันก็เอื้อมมือไปจับหลังศีรษะของเธอและบังคับให้เธอมองมาที่เขา ดวงตาของเขาเย็นชาตรงกันข้ามกับความอ่อนโยนที่เขาแสดงก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง “ไรอัน?” เมเดลีนไม่รู้สึกคุ้นเคยกับชายตรงหน้าอีกต่อไป ไรอันเพียงแค่ยิ้ม “รู้ไหมเอวลีน? คุณเป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยได้รับมาเลย” “...” เมื่อเมเดลีนได้ยินความหมายลึกซึ้งเบื้องหลังคำพูดเหล่านั้นแววตาของเธอก็แข็งกร้าวขึ้นมา เธอไม่มีทางปล่อยให้เขาทำตามใจตัวเองได้อีกต่อไป เธอกำลังจะโต้กลับด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี ทว่าฝ่ามือที่คุ้นเคยจับไหล่เธอไว้แน่นแล้วดึงเธอออกจากการเกาะกุมของไรอันทันที ขณะที่ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขนของเจเรมี่ เมเดลีนก็สังเกตเห็นรังสีเย็นยะเยือกจากเจเรมี่อย่างชัดเจน เขาคว้าคอเสื้อของไรอันแล้วชกไปที่ใบหน้าอีกฝ่ายอย่างแรงโดยมีการยั้งคิด ราวกับว่ามีซาตานกำลังครอบงำเขาอยู่ “ไรอัน โจนส์! ฉันไม่สนใจว่าแกจะแตะต้องใคร แต่ต้องไม่ใช่เธอ!”