บทที่ 347

ปลายนิ้วงอและสั่นเทิ่ม ซอง อันยี น้ำตาเอ่อ ตาแดงก่ำเธอจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหล่า ที่ฝั่งอยู่ในความทรงจำของเธอ และถามชายตรงหน้าออกไปว่า “หลัว ฉิงยู ทำไม ทำไมพี่ปฏิเสธว่าไม่รู้จักฉัน?” หยาดน้ำตาร้อนไหลลงบนหน้า เธอร้องไห้ออกมา เสี่ยง เฉิง รู้สึกจุกขึ้นมาในลำคอ เขาก้มหน้าลงเพื่อปิดบังความเจ็บปวดที่อยู่ในหัวใจ “ผมขอโทษ” เขาหันหลังกลับเพื่อที่จะได้ไม่ต้องสนใจเธอ หลังจากที่พูดประโยคอันห่างเหินนั้นออกไป หนิง เฉียวเฉียว มองไปที่เขาด้วยสายตาครุ่นคิด ก่อนจะหันไปมอง ซอง อันยี ในฐานะเพื่อนร่วมฉันเรียนของเธอที่ฉันขอแนะนำอะไรกับเธอหน่อยละกันนะ เสี่ยง เฉิง ไม่ใช่คนที่เธอจะเข้ามาวุ่นวายด้วยได้ง่าย ๆ ครั้งหน้าฉันจะไม่สุภาพกับเธออย่างนี้แน่ เธอไม่สนใจสีหน้าที่ซีดเผือดของ ซอง อันยี ก่อนจะคล้องแขน เสี่ยง เฉิน และเดินจากไป ซอง อันยี ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างตกตะลึง สายตาพร่ามัวจากน้ำตาที่ไหลลงมา เธอมองพวกเขาเดินจากไปด้วยกัน เซิน โมเฟย วิ่งตามเธอมาหลังจากที่เธอออกมาไม่นาน เมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้าไปหาคุณคู่นั้น เขาเดินช้าลงและหยุดเว้นระยะห่างจากพวกเขา ซ่อนตัวอยู่ในความมืด และจ้องมองพวกเขาอย่างเงียบ ๆ