บทที่ 346

ซอง อันยี เดินเข้าไปใกล้พวกเขา แต่เมื่อเธอได้ยินหนิง เฉียวเฉียว เรียกชื่อ อา เฉิง เธอหยุดชะงักนิ่งพร้อมกับขมวดคิ้ว “เขาชื่อ อา เฉิงงั้นเหรอ?” หลังจาก หนิง เฉียวเฉียว ออกคำสั่งกับเขาแล้ว เธอหมุนตัวกลับแล้วก็พบเข้ากับ ซอง อันยี ที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ลำแสงคุกรุ่นพาดผ่านดวงตาเธอ ริมฝีปากแดงคลี่ยิ้มออกมา “นี่ไม่ใช่นักข่าว ซอง อันยี ของเราหรอกเหรอ?” ได้ยินดังนั้น ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอหันไปมองเธอและมองตามสายตาเธอไป เมื่อเขาเจอเข้ากับ ซอง อันยี สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมานิ่งสงบดังเดิม สองอันยีเดินเข้าไปหาพวกเขาทีละก้าว จับจ้องไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายคนนั้น เธอกลัวว่าเขาจะหายไปจากเธอ ถ้าเธอไม่ระมัดระวัง เมื่อเห็นท่าทางแปลกประหลาดของเธอ หนิง เฉียวเฉียว ขมวดคิ้ว “ทำไม ซอง อันยี ถึงจ้อง อา เฉิง อย่างนั้นท่าทางของเธอดูเหมือนจะรู้จักเขาด้วย” ดังนั้น หนิง เฉียวเฉียว จึงหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มก่อนจะถาม “อา เฉิง คุณรู้จักเธอหรอ?” ชายหนุ่มส่ายหน้า “ผมไม่รู้จักเธอ” คำพูดที่ว่า “ผมไม่รู้จักเธอ” ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของ ซอง อันยี ราวกับดาบน้ำแข็ง เธอรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ ซอง อันยี ช