บทที่ 93 คืนที่ไร้สาระ

แม้กระทั่งสำหรับคนที่มีความยับยั้งชั่งใจตัวเองมากเขาก็อยู่ในช่วงยอมจำนน ผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาสวยงาม - มีเสน่ห์และน่าดึงดูดเหมือนไวน์ชั้นดีที่เพลิดเพลิน หายใจเข้าลึก ๆ เขาขบกรามของเธอและควบคุมจูบของเธอที่หายไปจากริมฝีปากอย่างป่าเถื่อน เสียงของเขาแหบพร่าราวกับเชือกเกี่ยวกับตะขอ “ตอนนี้สบายขึ้นไหม?” ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาเนลล์จ้องมองมาที่เขาและพยักหน้าตามราวกับว่าเธอเข้าใจ กิดเดียนอุ้มเธอไปที่ห้องนอน และวางเธอลงบนเตียง เสื้อผ้าของเนลล์ขาดออกจากกันแล้ว แต่กางเกงของเธอยังคงสภาพเดิม กิดเดียนค่อย ๆ ถอดเสื้อผ้าของเธอและตรวจดูบาดแผลของเธอ เธออยู่ในสภาพที่ค่อนข้างดียกเว้นแขนของเธอและมีรอยฟกช้ำเล็กน้อยจากการกระแทกหรือการกระแทกที่นี่และที่นั่น เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก กลัวว่าเธอจะเป็นหวัดเขาจึงดึงผ้าปูที่นอนมาทับเธอ “อยู่เฉย ๆ และรอผมอยู่ที่นี่” ด้วยเหตุนั้นเขาจึงลุกขึ้นเพื่อเดินออกไป ทันใดนั้นเนลล์ก็ดึงเขา กิดเดียนมองย้อนกลับไปและพบกับสายตาที่เศร้าโศกของเธอ “สามีคุณจะไปแล้วเหรอ? คุณจะช่วยฉันไม่ได้เหรอ?” เมื่อดวงตาของเขาเข้มขึ้นกิดเดียนจึงโค้งริมฝีปากของเขาให้เป็นรอยยิ้ม