บทที่ 92 เรียกผมว่าสามี

ใบหน้าที่อ่อนโยนของหญิงสาวลูบที่แขนของเขาทำให้เกิดความร้อน ลูกกระเดือกของเขาขยับขึ้นและลงขณะที่พูดด้วยเสียงแหบห้าว “โอเค รอเดี๋ยว” กิดเดียนจอดรถที่ข้างทางแล้วหยิบขวดน้ำขึ้นมาจากท้ายรถก่อนจะกลับขึ้นรถ เขาวางตำแหน่งน้ำไว้ที่ปากของเธออย่างระมัดระวัง “เนลลี่ นี่น้ำ” เนลล์จับมือของเขาเอาไว้สองสามอึกใหญ่ น้ำเย็นล้างความร้อนในลำคอของเธอออกไปชั่วขณะ แต่เพียงไม่กี่วินาทีความรู้สึกที่ทำให้มึนงงและเดือดก็ส่งคลื่นผ่านร่างกายของเธอ เธอไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เธอดึงคอเสื้อของเธอออกและทิ้งลงพื้นบนเบาะ “ฉันรู้สึกไม่ดีจริงๆ” กิดเดียนคาดเข็มขัดนิรภัยและพูดเสียงห้าวว่า “ทนอีกนิด เราจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้” เนลล์ล้มลงไปด้านข้าง และศีรษะของเธอก็ตกลงบนไหล่ของเขา ถ้าไม่ใช่เพราะคาดเข็มขัดนิรภัยเธออาจจะตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา “กิดเดียน ลีย์ ฉันไม่สามารถทนมันได้อีกต่อไป อย่าไปโรงพยาบาลเลยนะ” เขามีมือข้างหนึ่งอยู่บนพวงมาลัยและมือข้างหนึ่งก็จับผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา “บาดแผลบนร่างกายของคุณจำเป็นต้องได้รับการดูแล ขอให้ตอนนี้ดีขึ้นก่อน อดทนกับมันอีกสักนิด” กิดเดียนจับพวงมาลัยให้แน่นขึ้น กิดเดียนก็เหลือบไปเห็นตึก