บทที่ 67

'งั้นหรอ?’ ‘คุณทำสัญญาแค่กับเมเรดิธในชีวิตนี้แค่นั้นงั้นเหรอ?’ ‘แล้วสิ่งที่คุณพูดมันออกมาในตอนนั้นมันเป็นแค่คำพูดที่ไร้ความหมายเหรอ? และฉันคงเป็นเพียงแค่ภาพบนอากาศที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตที่ไม่ควรค่าแก่การจดจำสินะ’ ฮ่าๆ มาเดลีนหลับตาที่เหนื่อยล้าลง เธอไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นน้ำตาหรือหยดน้ำฝนที่ไหลล้นไปทั่วดวงตาของเธอ ก่อนที่เธอจะมีกำลังที่จะลุกขึ้นยืน แทนเนอร์และเธอถูกนำตัวเข้าไปในรถตำรวจ ตลอด 48 ชั่วโมงที่ถูกคุมขัง มาเดลีนไม่สามารถรอดพ้นจากการถูกทำร้ายร่างกายในสถาณการณ์คล้ายคลึงกับครั้งก่อนได้อีกเลย เหตุการณ์นี้ ทำให้เธอรู้สึกมึนงงกับเรื่องนี้ทั้งหมด เธอมึนงงจนไม่รู้สึกเจ็บเมื่อริ่มมีอาการอาเจียนเป็นเลือด มีเพียงน้ำตาเท่านั้นที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธออย่างไม่สามารถควบคุมได้ น้ำตาทำให้หัวใจของเธอพร่ามัวและทำให้หัวใจของเธอจมลงไปในน้ำอย่างไร้ทางรอด มาเดลีนคลานไปบนพื้นก่อนจะค่อยๆจับลูกกรงเพื่อพยุงตัวเองขึ้น แต่เเล้วใครบางคนเตะและต่อยเข้าที่หลังของเธอทุกรูปแบบ เมื่อเธอมองไปที่แสงแดดข้างนอก เธอก็ยิ้มอย่างคร่ำครวญ ในขณะที่เธออาศัยอยู่ในโลกที่เธอสร้างขึ้นด้วยต้วยน้ำมือตัวเองมานานห