บทที่ 1170

ด้วยอารมณ์ที่ไม่คงที่และความปลอดภัยของลิเลียนก็ยังไม่แน่ชัด ในฐานะของคนเป็นพ่อเขาจึงใช้วิธีเมื่อสักครู่ระบายความรู้สึกไม่มั่นคงและความไม่พอใจที่มีออกไป ในตอนนั้นเองที่ไฟหน้าห้องผ่าตัดดับลง เจเรมี่ลุกขึ้นเดินไปหาแพทย์ที่เดินออกมาจากห้องทันที “ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้าง? เขาเลือดออกเยอะมากเลย มีบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ลูกสาวผมพ้นขีดอันตรายไหม?” เจเรมี่กระหน่ำถามแพทย์ด้วยคำถามที่มากมาย ดวงตาของเขาแสดงถึงความวิตกกังวลอย่างชัดเจน “หลังของเด็กถูกเศษโลหะทิ่ม เธอก็เลยมีเลือดออกมากและอยู่ขั้นวิกฤติ แต่โชคดีที่ถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลได้ทันเวลา ตอนนี้เธอจึงพ้นขีดอันตรายแล้ว” จากนั้นแพทย์ก็ถอนหายใจออกมา “แต่ศรีษะของเด็กได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง เราจึงต้องรอเธอฟื้นแล้วต้องทำการตรวจสอบเพิ่มเติมให้ละเอียดอีกที” เจเรมี่เอาแต่โทษตัวเอง เป็นเพราะเขาหยุดเดินไปแบบนั้น ไม่อย่างนั้นลิเลียนก็คงไม่ต้องเหม่อลอยและยืนอยู่นิ่ง ๆ อย่างนั้น ถ้าเขาวิ่งเร็วขึ้นอีกนิดและคว้าตัวเธอออกมา ลูกสาวของเขาก็คงไม่ต้องได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิดเช่นนี้ มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด เขาเป็นพ่อที่ล้มเหลว เขาไม่เคยให้คว