บทที่ 370

ฉันฝันเห็นเด็กสองคน ในฝันนั้นพวกเขายังเป็นทารกที่เดินไม่ได้ และเอาแต่คลานเล่นไปมาอยู่ที่พื้น ถัดไปก็เป็นชายรักที่นั่งอยู่บนโซฟา เราสี่คนคือครอบครัวที่มีความสุข “คุณชอว์ ตื่นเถอะค่ะ...” เสียงของใครบางคนกำลังเรียกฉัน พลันเปลือกตาบางก็ค่อย ๆ เปิดขึ้น ก่อนจะพบกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของคุณหมอ ร่างเล็กผ่อนลมหายใจออกอย่างยากลำบาก แล้วจึงเอ่ยถาม “ลูก ๆ ของฉันอยู่ไหน?” แพทย์หญิงตรงหน้าไม่ยอมพูดอะไร มีแต่พยาบาลที่เดินเข้ามาพูดเสียงเบา “เดี๋ยวคุณก็ได้เจอแล้วค่ะ” ใบหน้าสวยเผยรอยยิ้มโล่งใจ ฉันทนรอเจอหน้าพวกเขาไม่ไหวแล้ว หมอสาวช่วยผยุงฉันให้นั่งลงบนรถเข็น พลางพากลับห้องพักชั้นพิเศษของโรงพยาบาลที่เตรียมไว้ เอเลนรีบวิ่งเข้ามากุมมือฉันด้วยแววตารื่นน้ำ ราวกลับน้ำตาจะไหลออกมาได้ทุกเมื่อ แคโรจับมือของอีกฝ่ายไว้ พร้อมส่งยิ้มกลับ “พวกเขาน่ารักไหม?” “น่ารักมาก พวกเขาเป็นแฝดที่งดงามที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลย” ฉันถามกลับพร้อมความสุขที่เอ่อล้นในใจ “แฝดชายหรือแฝดหญิงเหรอ?” เอเลนร้องไห้ “ลูกชายกับลูกสาวน่ะ” “คุณสโตน เธอดูไม่ดีใจกับฉันเลยนะ” ฉันแหย่เธอกลับแล้วหลับตาที่ล้าลง ทว่ายังเอ่ยต่ออ