บทที่ 88 ไว้ชีวิตฉัน

อลันยกหูโทรศัพขณะนั่งบนโซฟา เขาพูดอะไรบางอย่างในโทรศัพท์ หลังจากนั้นก็เรียกเจน “เฮ้เจน ดันน์เดาซิว่าเมื่อกี้ฉันโทรหาใคร” อลันหัวเราะเยาะดวงตาของเขาเป็นประกายขณะที่เขาพูดว่า “พี่ชายของเธอ เธอรู้ไหมว่าเขาพูดอะไร? เขาบอกว่าไม่มีใครเลยที่ชื่อเจนในครอบครัวของเขา ฮ่า ๆ เจนคุณน่าสงสารมาก! เธอฆ่าเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอเองและ จะลงเอยอย่างไร? โรซาลีนต้องเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดในโลกที่เป็นเพื่อนกับเธอ!” ขณะที่อลันพูดความโกรธก็ฉายผ่านดวงตาของเขา เขามองไปที่เจนราวกับว่าเขาต้องการให้เธอแตกออกเป็นสี่ส่วน! เจนก้มหน้าต่ำ ไม่มีใครเห็นสีหน้าของเธอ เธอไม่ได้พยายามปกป้องตัวเองเช่นกัน เธอรู้ว่าอลันชอบโรซาลีน ... เธอไม่ได้พยายามอธิบายริมฝีปากของเธอโค้งเป็นรอยยิ้มที่ไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ไม่มีใครเชื่อเธอ แล้วประเด็นที่พยายามอธิบายคืออะไร? ถึงกระนั้นบางแห่งในส่วนลึกของหัวใจคำพูดของเจสันก็ยังทำร้ายเธอ เธอหัวเราะเบา ๆ เธอหัวเราะตัวเอง หรือที่อลัน หรือเจสัน ดันน์? ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดเธอก็ยังคงยิ้มขณะที่เธองอเข่าช้าๆ อโลร่ากรีดร้อง “เจนอย่า!” แบม! มีเสียงดังจากเข่าของเธอกระทบพื้น เจนคุกเข่ากับกระดูกสันห