บทที่ 1172 รอยยิ้มของซิลแวง

เหตุผลแรกที่เข้ามาในความคิดของแอเรียนคือซิลแวงอาศัยอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้ ซึ่งจะเป็นคำอธิบายที่สมเหตุสมผลโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก เนื่องจากแอเรียนพบว่า การเข้าไปกล่าวอรุณสวัสดิ์เขานั้นจะดูเยอะเกินไป เธอจึงตัดสินใจที่จะหันหลังกลับและใช้เส้นทางอื่น ทันใดนั้นซิลแวงก็เปิดกระจกรถลงและโบกมือให้เธอ “อรุณสวัสดิ์! เราทำงานที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ? ไปด้วยกันเลยไหม?” แอเรียนไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเขาจากจุดยืนของเธอได้ แต่เขาทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มารอเธออยู่แล้ว? แน่นอนว่าการทักทายของซิลแวงนั้น เธอจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นเขาคงไปไม่ได้ เธอจึงขึ้นรถเขาไปแบบไม่สบายใจและถามว่า “คุณมาทำอะไรที่นี่?” ซิลแวงมองเธอด้วยรอยยิ้มที่สดใสและมีเลศนัย “แล้วถ้าผมบอกคุณว่าผมมารอคุณตรงนี้ แล้วก็ตั้งใจจะชวนคุณขึ้นรถด้วยล่ะ? คุณจะทำอะไรเหรอ?” แอเรียนจับประตู เขายิ้มตาหยีพลางดูเหมือนจะชอบใจกับปฏิกิริยาของเธอ “อ๋อ ผมล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว คุณจะไม่ได้ลงจากรถนี้ เพราะฉะนั้นนั่งให้สบายเถอะ” เขาหยอก “อีกอย่าง ผมก็แค่แกล้งคุณเล่น ใครจะเสียเวลาและเปลืองแรงขับรถรับและส่งคุณไปทำงานและกลับบ้านทุกวัน? สบายใจได้