บทที่ 463

เพลงเปียโนไพเราะถูกบรรเลงอยู่ในห้องอาหาร บรรยากาศช่างโรแมนติกและอบอุ่นเป็นอย่างยิ่ง ลู ชินจิน มองเธอด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ในดวงตา เขาถามเบา ๆ ว่า "คุณจะทำให้ผมมั่นใจได้ยังไง?" "ขอมือหน่อยสิ" ทัง โรลชูว ยิ้มอย่างมีเลศนัย ลู ชินจิน เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือไปให้เธอ ทัง โรลชูว จับมือของเขาเปิดฝ่ามือของเขาและมองไปที่เขา จากนั้นเธอก็ก้มหน้าและเขียนอะไรบางอย่างลงบนฝ่ามือของเขา "คุณคือทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุด" นี่คือสิ่งที่เธอเขียน ความอ่อนโยนเอ่อล้นในดวงตาสีดำของ ลู ชินจิน ส่วนโค้งของปากของเขาก็ยิ่งเน้นมากขึ้น "คุณคิดว่ายังไง?" ทัง โรลชูว เงยหน้าขึ้นและมองเขาด้วยรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ “ตอนนี้คุณรู้สึกมั่นใจแล้วรึยัง?” "มาก" ลู ชินจิน จับมือของเธอและถามเบา ๆ "คุณไปเรียนทำอะไรแบบนี้มาจากไหน?" "อืม..." ทัง โรลชูว ครุ่นคิดสักพักแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม "เพราะคุณไง ฉันจำมาจากคุณนั่นแหละ" "เพราะผม" ลู ชินจิน พูดซ้ำคำพูดขอเธอ จากนั้นเขาก็ถาม "เป็นเพราะผมงั้นเหรอ" "คุณคิดว่าไงล่ะ?" ทัง โรลชูว หรี่ตาลงอย่างซุกซน “งั้นผมจะบอกรักคุณให้มาก ๆ เลย ในอนาคตคุณจะได้บอกผมบ้าง” เขาพูดแบบติดตลกครึ่ง ๆ กล