บทที่ 100

เมื่อตื่นนอนขึ้นมาในตอนเช้ากลับไม่เห็นดิกสันนอนอยู่ข้างกายเสียแล้ว มือบางลูบผ้าปูเตียงเย็นเฉียบข้างตัว ทำให้รู้ว่าร่างสูงลุกออกไปตั้งนานแล้ว แคโรรีบลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะเดินมาเช็คโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ข้อความบนหน้าจอแสดงถึงการตอบกลับของพี่สะใภ้ในช่วงเวลาประมาณตีสาม เธอตอบว่า “ฉันพึ่งตื่น แคโร ช่วงนี้อาการเป็นยังไงบ้าง? ฉันคิดว่าการแต่งงานคงไม่เกิดขึ้นในเร็ว ๆนี้” “ทำไมถึงไม่เกิดขึ้นล่ะ?” ฉันพิมพ์กลับ หรือว่าพวกเขามีปากเสียงกัน?! พี่สะใภ้ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา ฉันจึงเลือกที่จะเก็บของแล้วเปิดประตูเดินออกจากห้อง ทว่าเมื่อมองลงมาจากชั้นสอง กลับเห็นเฮนรี่กับดิกสันนั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขก พวกเขาไม่ได้สังเกตว่าฉันเดินออกมา ร่างเล็กค่อย ๆ ย่องไปใกล้กับสองหนุ่มที่นั่งอยู่ในห้อง พลันเสียงเข้มเชิงขู่ของเฮนรี่ก็ดังขึ้น “ผมไม่สนว่าคุณจะรู้สึกยังไง แต่ครั้งนี้ คุณจะไม่มีวันได้ทำร้ายแคโรอีก ไม่งั้น ผมจะเป็นคนพาตัวเธอไปจากคุณเอง” ดิกสันตอบเสียงนิ่ง “มันไม่ใช่เรื่องของคุณ” ใบหน้าของเฮนรี่บึ้งตึงกว่าเดิม ฉันจึงใช้โอกาสเรียกเขา เฮนรี่ลุกขึ้นทันทีที่เห็นฉันเดินลงมาจากชั้นบันได ก่อนจะเอ่ย