บทที่ 372

ฉันส่งที่อยู่ให้ลอเรนทันที รออยู่เกือบครึ่งชั่วโมงเธอก็ขับมาถึงอพาร์ตเมนต์พร้อมเครื่องดื่มและของฝาก ฉันถามว่าซื้อขนมหวานมาด้วยทำไม ใบหน้าสวยของเธอยิ้มหวานพร้อมอธิบาย “แหม จะให้มามือเปล่าก็เสียมารยาทเกิน!” “ขอบใจนะ เข้ามาสิ” ลอเรนหิ้วขวดเหล้าสองขวดตรงไปยังโซนบาร์ในห้องอย่างว่องไว เธอรินให้แค่แก้วเดียวเพราะยังห่วงเรื่องสุขภาพของฉันอยู่ ส่วนที่เหลือในขวดเจ้าตัวก็ฟาดเองหมด ลอเรนคอแข็งมาก เธอดื่มไปเล่าพลางเล่าเรื่องตลกไปด้วย ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเหล้ามาเพิ่มอีกขวด แคโรไม่เอ่ยห้าม ผ่านไปพักใหญ่เธอก็เมาฟุบไปกับโต๊ะแล้ว ขาเรียวก้าวไปนั่งลงข้างอีกคน พร้อมใช้มือลูบศีรษะของเธอเบา ๆ “ลอเรน เราสองคนนี่เป็นผู้หญิงที่หน้าสงสารจริง ๆ นะ” ฉันผ่อนลมหายใจ พลางลุกไปเปลี่ยนชุดเป็นเดรสหรูเว้าหลังสีดำสวย แต่งหน้าทำผมซักนิด รวมทั้งเลือกส้นสูงทรงเก๋มาใส่ เมื่อเสร็จเรียบร้อย ร่างเล็กก็เดินลงไปด้าน พลันเห็นลีโอที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ฉันบอกเขา “พวกนายรออยู่ที่นี่” “แต่ เพื่อความปลอดภัยของคุณ...” ขณะที่เขากำลังตอบกลับ ฉันก็ขัดขึ้นก่อน “ฉันไม่ตายหรอก” เสียงที่เรียบนิ่งเย็นเฉียบทำให้ลีโยยอมยกธงขาว มือบาง