บทที่ 8
ช่างเวอร์วังอลังการงานสร้างเสียจริง มาเดลีนเองมองไม่เห็นสิ่งผิดพลาดใด ๆ ในการแสดงนั่นเลย
เธอไม่คิดว่าเมเรดิธจะท้องเหมือนกัน
แต่ถึงอย่างนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของเมเรดิธ ใช่ลูกของเจเรมี่จริง ๆ เหรอ?
เพราะเท่าที่จำได้ เมเรดิธเองเคยนอนกับคนพเนจรข้างถนนจากความผิดพลาดครั้งนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญในวันที่เธอเข้าห้องผิดเมื่อสามเดือนก่อน ถ้าเธอท้องจริง ๆ เรื่องพ่อของเด็กต้องมีการพูดคุยอีกที
แต่อย่างไรตาม มาเดลีนเองก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าเจเรมี่มักจะใช้เวลาทั้งคืนกับผู้หญิงคนนี้
เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ความเจ็บปวดในใจของเธอก็เริ่มลุกลามอีกครั้ง
แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่เธอรู้สึกเมื่อเห็นเจเรมี่จับเมเรดิธ อย่างอ่อนโยนด้วยความรักและเอาใจใส่
เมเรดิธ ยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างน่าสงสาร
“เจเรมี่ อย่าต่อว่าแมดดี้เลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ในทางกลับกันฉันหวังว่าคุณจะสามารถพูดคุยกับแมดดี้เรื่องนี้เพื่อเธอจะได้ไม่ทำร้ายลูกของเรา…”
เมื่อเมเรดิธพูดถึงเด็ก มาเดลีนจะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจเรมี่อย่างชัดเจน
เจเรมี่เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อจ้องมองเธอด้วยความตั้งใจ สายตาที่เย็นชาของเขายิงตรงมาที่เธอราวกับว่ามันเป็นมีดที่ทำจากน้ำแข็ง
“มาเดลีน!”
เจเรมี่โกรธควันออกหู
เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเรียกชื่อเธอด้วยท่าทีอ่อนโยน เมื่อใดก็ตามที่เขาเรียกชื่อเธอน้ำเสียงของเขาจะแฝงไปด้วยความเกลียดชังหรือความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง
“เธอบังคับฉัน” มาเดลีนพยายามอย่างมากที่จะเปิดเผยความจริง “เจเรมี่ขอร้องล่ะ อย่าหลงกลเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณคิด เธอเป็น…”
"หุบปาก!" เขาขัดขึ้นมาอย่างเย็นชา เสียงทุ้มของเขาแฝงไปด้วยรังสีที่อันตราย “ เมื่อกี้เธอตบมาเดลีนงั้นเหรอ?”
มาเดลีนกัดริมฝีปากแห้งของเธอ "ใช่.."
เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาและเห็นเมเรดิธที่เริ่มมีรอยยิ้มเยาะเย้ยหลังรู้สึกพอใจมากที่ตัวเองอยู่เบื้องหลังของการกระทำทั้งหมด เจเรมี่กำลังตกหลุมพลาง!
ณ ตอนนี้ดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยไฟแห่งความพิโรธ ดูเหมือนมันแทบรอไม่ไหวที่จะแผดเผามาเดลีนให้หายไป
“เพียะ!”
เขาตบมาเดลีนไปที่ใบหน้าองเธอฉาดใหญ่ เธอตกตะลึงอย่างที่สุด
เธอได้ลิ้มรสคาวเลือดที่มุมปาก มันทั้งขมและเปรี้ยว
เธอรู้สึกน้ำตาเริ่มซึมออกมาก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งลงมาที่แก้มของเธอหลังจากที่ดวงตาของเธอไม่สามารถรับน้ำหนักได้
เขาตบเธอ
แม้ในตอนนี้ เขาไม่เคยมีความห่วงใยให้กับเธอ ถึงแม้เขาจะเคยเหยียดหยามเธอ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง
“ไปจากที่นี่ซะและขอโทษเมเรดิธเดี๋ยวนี้!”
เจเรมี่ออกคำสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น แววตาของเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ข้างใน ซึ่งมาเดลีนเองไม่สามารถเข้าใจได้
หลังจากที่เมเรดิธรู้สึกพอใจ เธอเดินไปข้างหน้าด้วยความเสียใจ “เจเรมี่ไม่เป็นไร แมดดี้และฉันเราเป็นพี่น้องกัน ฉันไม่ต้องการให้เธอต้องเอ่ยขอโทษฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง พวกคุณแต่งงานกันแล้ว ฉันไม่ควรติดต่อกับคุณอีก แต่ฉันไม่สามารที่จะหยุดเจอคุณได้…”
“เมเรดิธหยุดเสแสร้งสักที ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเธอ!”
มาเดลีนกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไปก่อนจะเปิดโปงเมเรดิธโดยไม่ลังเล
เมเรดิธกำลังร้องไห้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด “แมดดี้เธอกล่าวหาฉันแบบนั้นได้ยังไง? ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้”
“ที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะผู้หญิงสองหน้าอย่างเธอทำให้ฉันเห็นความจริง!”
“มาเดลีน!”
ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ข้าง ๆ โกรธมาก เขากระชากมาเดลีนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเธอไปหาเมเรดิธ
“ขอโทษซะ!” เขากำลังบังคับเธอ