บทที่ 642

เมเดลีนจับมือเอโลอิสเอาไว้ เอ่ยถามด้วยสายที่เป็นกังวล “เจเรมี่อยู่ไหนคะ? เขาตาย… เขาตายแล้วจริง ๆ เหรอคะ?” เอโลอิสชะงักได้ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเมเดลีนเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและน้ำตาที่เอ่อล้นออกมา “เอวลีน ลูกฝันร้ายไปรึเปล่า?” เอโลอิสปลอบประโลมลูกสาว “เจเรมี่เจ็บหนักก็จริง แต่ไม่ได้อันตรายถึงชีวิตนะ” หลังจากได้ฟังคำตอบของเอโลอิส เมเดลีนพลันรู้สึกได้ถึงหัวใจที่กลับมาเต้นอีกครั้ง “เขายังไม่ตายใช่ไหมคะ?” “ยังจ้ะ” เอโลอิสให้คำตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ “แต่ว่าขาและมือได้รับบาดเจ็บ ก็เหมือนกับลูกน่ะ เขาสูดควันเข้าไปเยอะมาก ดังนั้น ตอนนี้เขาเลยยังไม่ฟื้น” กลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เธอเห็นเป็นเพียงฝันร้ายสินะ กลายเป็นว่าเขาไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสินะ เมเดลีนรู้สึกได้ในทันทีว่าหัวใจของเธอไม่ได้เดินไปตามเส้นทางที่ยุ่งเหยิงอีก และความเจ็บปวดที่บีบคั้นหัวใจเธอมาตลอดได้หายไปหมดสิ้นแล้ว เอโลอิสสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเมเดลีน และเข้าใจในสิ่งที่เธอเห็นอยู่ภายในใจเงียบ ๆ กลับกลายเป็นว่าเอวลีนยังคงหลงเหลือเยื่อใยที่มีต่อเจเรมี่อยู่มากมาย หลังจากสงบสติอารมณ์ลงได้ เมเดลีนเอ่ยถามอย่างแผ่วเบา