บทที่ 643

เสียงวินส์ตันนั่นเอง เมเดลีนรีบหันมาอีกด้านและยืนหลบอยู่หลังกำแพง เมื่อก้มต่ำลง เธอเห็นแจ็คสันยืนทำตาปริบ ๆ อยู่ข้าง ๆ พลางมองดูเธอด้วยดวงตากลมโต ใสซื่อ และบริสุทธิ์อย่างนึกสงสัย เมเดลีนพลันรู้สึกราวกับว่ากำลังทำอะไรผิด จากนั้นแก้มของเธอเริ่มร้อนผ่าวขึ้นเล็กน้อย “แม่ครับ กำลังทำอะไรอยู่? ทำไมไม่เข้าไปหาพ่อล่ะครับ?” เด็กน้อยเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา แก้มสีขาวนวลเริ่มแต่งแต้มด้วยสีแดงเลือดฝาด “แม่คิดว่าพ่อของลูกคงจะยังไม่ตื่น แม่เลยไม่อยากเข้าไปกวนน่ะ” “ทำไมล่ะครับ?” แจ็คสันกะพริบตาถี่ ๆ เพราะว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจที่แม่ตนบอก เมเดลีนย่อตัวลงพลางยิ้ม และลูบหัวของแจ็คสันอย่างรักใคร่ “แจ็ค ลูกยังเด็กมากและมีอีกหลายอย่างที่ลูกยังไม่เข้าใจ ตอนนี้แม่เริ่มเหนื่อยขึ้นมานิดหน่อย และอยากไปนอนพักต่อ ลูกเข้าไปเจอพ่อได้ แต่ถือว่าแม่ขอนะ อย่าบอกพ่อว่าแม่มาหานะ” เด็กน้อยคลายความงุนงงและพยักหน้าอย่างว่าง่าย เมเดลีนเดินกลับไปที่ห้องและนอนลงบนเตียงอย่างเงียบ ๆ เมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่เจเรมี่ติดอยู่ในกองเพลิงและไม่มีเสียงตอบรับออกมาจากเขา เธอรู้สึกได้ถึงความสั่นกลัวที่เกาะกินหัวใจ หลังจากที่เจเรมี่รู้