บทที่ 1366

เจเรมี่ไม่อยากให้เมเดลีนต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ในขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกโกรธกับท่าทีของพ่อและแม่ของไรอันอย่างมากเช่นกัน เมื่อหญิงสูงวัยเห็นว่าเมเดลีนและเจเรมี่กำลังจะจากไป เธอก็ตะโกนตามหลังอย่างเย็นชา “เอวลีน ถึงแม้ว่าไรย์จะตื่นก็อย่าหวังว่าฉันจะขอบคุณ!” เจเรมี่หยุดเดิน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก แต่เมเดลีนหยุดเขาเอาไว้ “ไม่จำเป็นหรอก เจเรมี่” เธอเอ่ยอย่างสงบ ก่อนจะหันมามองคนโมโหร้ายทั้งสองอย่างไม่ไยดี “คุณคิดว่าฉันต้องการคำขอบคุณจากคุณหรือไง? ฉันแค่ทำในสิ่งที่ฉันอยากทำ” หลังจากพูดจบ เธอก็จับมือของเจเรมี่ที่แววตากำลังเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ดวงตาของเจเรมี่อ่อนลง เขาไม่ต้องการทะเลาะกับพ่อแม่ของไรอันอีกต่อไป ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงจับมือคนตัวเล็กแล้วพาเธอออกไปจากโรงพยาบาลทันที เมื่อพิจารณาจากท่าทีของเมเดลีนในตอนนี้ เขาก็รู้สึกราวกับว่าเธอได้กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนอีกครั้ง เขามองใบหน้าด้านข้างของเธอ ภายใต้แสงแดดที่สว่างสดใสใบหน้างดงามไร้ที่ติของเธอดูมีเสน่ห์มากเป็นพิเศษ “ลินนี่” “คะ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่แต่งแต้มบนใบหน้า เจเรมี่จึงรู้สึกอบอุ่นในใ