บทที่ 1341

เมื่อพูดจบเมเดลีนก็มุ่งความสนใจไปกับสิ่งที่อยู่ในมือของเจเรมี่ แสงจันทร์ถูกปกคลุมไปด้วยหมอกบาง ๆ แสงสว่างนวล ๆ เพียงเล็กน้อยนั้นทำให้ใบหน้าของเมเดลีนดูอ่อนโยนขึ้นมา ในตอนนั้นเธอยืนนิ่งราวกับตุ๊กตาที่สงบเงียบและเชื่อฟัง ขณะที่แววตาก็สะท้อนไปด้วยสีสันที่หลากหลาย “เจเรมี่” มือเรียวค่อย ๆ ยื่นไปจับเปลือกหอยหลากสีสันที่สีเริ่มจางไปตามกาลเวลาจากมือของเจเรมี่ ความทรงจำในวัยเด็กของเธอผุดเข้ามาในความคิดอย่างแจ่มชัด “นี่มันเปลือกหอยที่ฉันให้เจเรมี่” เธอเอ่ยเบา ๆ สภาวะอารมณ์ของเธอไม่แปรปรวนอย่างก่อนหน้านี้แล้ว “ทำไมมันอยู่ที่คุณ? พวกคุณจับเจเรมี่ไปจริง ๆ ใช่ไหม? คุณขโมยมันมาจากเขา!” เจเรมี่จับมือเย็นของเธอเอาไว้แน่น “ลินนี่ นี่คือของขวัญที่คุณมอบให้ผมเพื่อเป็นตัวแทนความรักของเรา ผมไม่เคยให้ใคร และไม่มีใครเอามันไปจากผมได้ ฟังผมนะ ผมคือเจสของคุณ” ดวงตาของเมเดลีนเป็นประกายขณะจดจ้องไปที่เจเรมี่อย่างครุ่นคิด และเมื่อยิ่งครุ่นคิดเธอก็ยิ่งต้องขมวดคิ้ว “เจเรมี่? คุณคือเจเรมี่งั้นเหรอ? คุณคือเจเรมี่จริง ๆ ใช่ไหม?!” เธอพึมพำแล้วยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขา ความรู้สึกอบอุ่นที่คุ้นเคยค่อย ๆ ไล่จากปลา