บทที่ 1340

‘ไม่ มันเพิ่งผ่านไปไม่นาน เธอคงยังไปไหนได้ไม่ไกล’ เจเรมี่บอกกับตัวเองราวกับกำลังพยายามปลอบใจ เขากลัวเกินกว่าจะปล่อยให้เธอหายไปอีก เขาเคยเป็นคนที่ไม่กลัวความตาย แต่ตอนนี้เขากลับตัวสั่นด้วยความกลัวจนฝ่ามือชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็น ๆ “ลินนี่!” เจเรมี่ตะโกนเรียกชื่อเมเดลีนในอากาศ แต่การตอบกลับเดียวที่เขาได้รับกลับมาคือเสียงกิ่งไม้ที่ปลิวไปตามแรงลมยามค่ำคืน ‘คุณอยู่ที่ไหนลินนี่? ‘คนโง่ เจเรมี่ของคุณอยู่นี่ไง’ เจเรมี่รู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกจุดไฟเผาและมอดไหม้ ในขณะนั้นเขาก็ได้ยินเสียงร้องของใครบางคนล้มลงบนพื้นมาจากระยะไกล “ลินนี่!” เจเรมี่รีบตรงไปตามทิศทางของเสียงและเห็นว่าเป็นเมเดลีนที่สะดุดล้ม ร่างบางวิ่งไปที่แม่น้ำด้านหลังวิลล่าอย่างไม่มีเหตุผล ภายใต้แสงไฟบนท้องถนนนั้น เจเรมี่มองเห็นเมเดลีนล้มลงกับพื้นได้อย่างชัดเจน เขาวิ่งไปหาเธอ แต่อีกฝ่ายก็พยายามที่จะลุกขึ้นหนี “ลินนี่” เขาพุ่งเข้ามาหาเธอด้วยความเร็วแสง ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ทันทีที่ผิวสัมผัสกัน เจเรมี่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเมเดลีนกำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เมื่อเธอได้สติอีกครั้ง เธอก็รีบผลัก