บทที่ 467

ชายคนนั้นมองขึ้นมาที่ฉันต้านกับแสงที่ส่องลงมา ฉันตะโกนออกไปว่า “ช่วยฉันด้วยดิกสัน” ดิกสันอุ้มฉันไว้ในอ้อมแขนของเขา และกำลังจะออกไป ฉันพูดด้วยใบหน้าซีดเซียวและน้ำเสียงที่อ่อนแอ “โทรศัพท์มือถือของฉัน” ดิกสันช่วยหยิบโทรศัพท์มือถือของฉันออกจากห้อง ฉันโทรหาทักเกอร์เพื่ออธิบายสถานการณ์ขณะนั่งในที่นั่งผู้โดยสาร เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงกังวล “นายท่าน ผมรอคุณอยู่ที่โรงพยาบาลของตระกูลชิคนะครับ” ตระกูลชิคซื้อโรงพยาบาลทั่วทั้งเมืองอู๋ อันที่จริงไม่ได้แค่ในเมืองอู๋เท่านั้น แต่เป็นทั่วโลก! ฉันพยักหน้าเห็นด้วยเล็กน้อยและได้ยินเสียงทักเกอร์ถามว่า “ลีโออยู่ไหนครับ? ทำไมเขาไม่อยู่เคียงข้างคุณ?” ฉันทนกับวามเจ็บปวดในร่างกายของฉันและอธิบายให้เขาฟังว่า “ฉันให้วันหยุดพวกเขาหนึ่งวันน่ะ” ทักเกอร์อดไม่ได้ที่จะแสดงความคิดเห็นว่า “นายหญิงกำลังด่วนตัดสินใจเกินไปนะครับ ลีโอไม่ได้รายงานเรื่องนี้ให้ผมทราบเลย” "ฉันขอโทษ ฉันกลัวว่านายจะไม่เห็นด้วย ฉันก็เลยขอให้พวกเขาไม่บอกนาย มีคนมากมายของตระกูลชิคที่คอยคุ้มกันอยู่ที่ตีนเขา มันไม่มีอันตรายอะไรในตอนที่ฉันพักอยู่ที่คฤหาสน์ ไม่ได้ออกไปไหน” เสียงของทักเกอร์แฝงไปด้