บทที่ 309

มีผู้ชายแค่ไม่กี่คนที่จะกล้าใส่เสื้อสีชมพูจ๋าแบบนี้ และส่วนมากก็จะมีบุคลิกที่เงียบขรึมด้วย ทว่ามาร์ตี้นั้นต่างออกไป เขาร่าเริงอยู่ตลอดเวลา ถ้ารวมกับดวงตาเรียวรีที่มีเสน่ห์แต่แผงด้วยความเจ้าเล่ห์นั่นแล้ว เขามันปีศาจร้ายจอมล่อลวงดี ๆ นี่เอง เจ้าของเสื้อสีชมพูเดินมานั่งข้างฉัน พลางถามสิ่งที่ตนสงสัย “เมื่อคืนนี้ เธอจัดการกับอาการหึงหวงของผู้ชายตัวเองยังไงเหรอ?” แม้แต่มาร์ตี้ก็ดูออกว่าเขาหึง นั่นทำให้ฉันนึกถึงสายตาดุดันที่ส่งมาให้กับเมื่อคืน พลันเอ่ยตอบ “ฉันไม่ได้ทำอะไร มาถึงปุ๊บเขาก็เดินไปจัดการธุระของตัวเองทันที” มาร์ตี้กรอกตาใส่ฉัน พร้อมพูดอย่างมั่นใจ “แค่มองหน้าแดง ๆ ของเธอ ฉันก็รู้แล้วว่าพวกเธอคงทำเรื่องกุ๊กกิ๊กแบบผู้ใหญ่ ๆ ที่บอกไม่ได้” “ช่วยไม่พูดถึงมันจะได้ไหม?” ฉันรีบพูดตัดบทเพื่อหยุดการสู่รู้ของเขา และดูเหมือนอีกคนจะเข้าใจ “ได้ ฉันก็แค่ล้อเล่นเอง! แซคคารี่ไปนอร์เวย์แล้ว เขาบอกให้ฉันพาเธอออกไปเที่ยว แล้วเธออยากไปไหน?” แคโรส่ายศีรษะ “ฉันอยากอยู่บ้าน” “อยู่บ้านมันสนุกตรงไหนกัน?” มาร์ตี้เอ่ยราวกับไม่เห็นด้วย ขณะที่เรากำลังจะโต้เถียงกัน ยาราก็วิดีโอคอลมาหาฉันพอดี ทันทีที่