บทที่ 308

แซคคารี่ออกมาจากห้องน้ำพร้อมสวมชุดนอนผ้าไหมสีดำเนื้อดี ดูเหมือนอารมณ์ของเขาจะกลับมาเป็นปกติแบบเดิมแล้ว ร่างสูงตรงหน้านั่นสูงเกือบร้อยเก้าสิบเซนติเมตร ทำให้มุมมองที่ฉันมองเขาเวลาอีกฝ่ายก้าวมายืนใกล้ ๆ อยู่ข้างเตียงนั่นราวกับกำลังมองดูยักษ์อย่างใดอย่างนั้นเลย แคโรเอื้อมไปจับมือหนาไว้ “คุณยังไม่นอนเหรอคะ?” ฉันถาม มือหนากระชับตอบ “ที่รัก ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอยู่อีก” เสียงทุ้มเอ่ยตอบ ฉันยิ้มรับเข้าใจ แล้วปล่อยมือเขา ชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้พลางบีบแก้มเนียนเบา ๆ “ฝันดี” เปลือกตาสวยปิดลงอย่างรวดเร็วด้วยความเหน็ดเหนื่อยที่สั่งสมมาทั้งวัน ทว่าเมื่อสะดุ้งตื่นขึ้นมาเข้าห้องน้ำช่วงเที่ยงคืน กลับเห็นว่าอีกคนยังไม่กลับมานอนข้างกัน ขาเรียวก้าวออกไปหาอีกคนด้านนอก พร้อมระลึกความจำที่นึกได้ว่าร่างสูงคงกำลังเรียนรู้เรื่องงานอยู่ ฉันเดินออกไป ก่อนจะเห็นคนที่ตามหากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียนพร้อมแลปท็อปสีเงินหนึ่งเครื่อง แคโรเดินเข้าไปใกล้ พลางวาดแขนโอบรอบลำคอหนาอย่างอดสงสารอีกคนไม่ได้ “ดึกแล้วนะ ทำไมคุณยังไม่เข้าไปนอนอีก?” ฉันถามเขา “อืม ยังมีจุดที่ต้องแก้ไขอีกนิดหน่อย” เขาตอบกลับช้า ๆ