บทที่ 296

ตอนนี้แซคคารี่ไปอาบน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างเตียงในชุดนอนของเขา เขาจับมือฉันและจ้องไปที่บาดแผลที่ข้อมือของฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งของเขา “ก่อนหน้านี้เจ็บมากไหม?” เขาถาม ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา “มันเจ็บปวดแค่เล็กน้อย หลังจากนั้นฉันลืมไปว่าฉันมีแผลและเผลอปัดมือไปโดนข้างเตียง มันเจ็บปวดมาก และฉันเกือบจะร้องไห้” ฉันไม่เคยซ่อนความเปราะบางของตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าแซคคารี่ ฉันมองเขาอย่างเศร้า ๆ และจ้องมองไปที่เขา แต่จู่ ๆ เขาก็ยิ้มและเอามือมาเคาะจมูกฉันเบา ๆ “เงอะงะจังเลย เธอรู้ว่าเธอเจ็บแต่ก็ยังประมาท แล้วซุ่มซ่ามอีกนะ” เสียงที่นุ่มนวลของเขาเปล่งคำพูดเหล่านั้นออกมาอย่างนุ่มนวล ฉันมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสารขณะที่เขานั่งลงบนเตียง ฉันวางหัวลงบนขาของเขาแล้วถามว่า “คุณเหนื่อยไหม?” เขาจ้องมองมาที่ฉัน “ไม่เหนื่อย” เขาตอบ ไม่มีความเศร้าที่แฝงอยู่ในดวงตาของแซคคารี่ การจ้องมองของเขาเหมือนสระน้ำลึกที่เงียบ เขามักจะทำตัวแบบนั้น ไม่ว่าเขาจะเจออะไร เขาก็จะสงบและมั่นคง ฉันดึงแขนเสื้อของเขาเบา ๆ และอยากจะพูดอะไรปลอบโยน แต่ฉันหาคำพูดจะพูดออกมาไม่ได้ ฉันโอบแขนรอบคอของแซคคารี่ และเอา