บทที่ 123

“แลนซ์ หลายปีที่ผ่านมาคุณไปทำอะไรมากันแน่?” ฉันพยายามควบคุมเสียงของตัวเองให้ปกติ พยายามถามเกี่ยวกับเรื่องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ดิกสัน ราวกับว่าเมื่อวานนี้ไม่มีอะไรเกิด และโชคดีที่คนตรงหน้าก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนเหมือนกัน ฉันรู้ว่าเขาพยายามเข้าใจความรู้สึกของฉัน “ก็เที่ยวรอบโลก ทำความรู้จักกับคนรวย ชื่อเสียง และอำนาจ” และนี่คือคำตอบของแลนซ์ ขาเรียวสาวเท้าเดินเข้าไปหยุดยืนตรงหน้าชายหนุ่ม เขาหันข้างเป็นเชิงเปิดทางให้ฉันได้เดินผ่านไป ฉันเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนถาม “คุณอยากทานอะไร? เดี๋ยวฉันเลี้ยงคุณเอง” เราสองคนกลับมาอยู่ในสถานการณ์แบบเดียวกันกับเมื่อวานอีกครั้ง คนแปลกหน้าที่คุณเคย แต่ยังคงไว้ซึ่งระยะห่างเสมอ แลนซ์เดินนำไปยังร้านอาหารใกล้ ๆ ร่างสูงหันไปสั่งโจ๊กให้ฉัน และในระหว่างที่รอพ่อครัวทำโจ๊กให้เรา ฉันก็ถามเขาอีกครั้ง “อาการของแม่คุณเป็นยังไงบ้าง? เมื่อวานฉันเห็นพ่อคุณเดินทางไปที่หนานจิง” เสียงเนือย ๆ นั่นตอบกลับ “ยังไงดี แม่พึ่งผ่าตัดไปเมื่อคืน ตอนก็ทำได้แค่รอดูการฟื้นตัว แต่คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไร” “แล้วทำไมคุณถึงไม่กลับไปหนานจิง?” ถามออกไปอย่างไม่รู้จะถามอะไร