บทที่ 122

ฉันไม่เคยหวังว่าแลนซ์จะโทรมาตอนนี้ และไม่คิดด้วยว่าเขาจะถามว่าฉันอยู่ที่ไหน... หรือเขารู้ว่าฉันทะเลาะกับดิกสัน? มือเรียวยกขึ้นเช็ดน้ำตาพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ทว่าก่อนที่จะได้ตอบคำถาม อีกฝ่ายก็พูดอธิบายออกมาเสียก่อน “ดิกสันบอกลอเรนแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น และเมื่อกี้ลอเรนก็บอกผม...” แลนซ์เงียบไปซักพักเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของฉัน พลางถาม “คุณร้องไห้เหรอ?” ฉันกดตัดสายทันทีที่เขาพูด ก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินกลับไปที่รถของตัวเอง ตอนแรกตั้งใจว่าจะกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลชอว์ แต่ตอนนี้ที่นั่นยังเต็มไปด้วยความทรงจำระหว่างแลนซ์กับฉันเมื่อสองวันก่อน ฉันรู้สึกแย่มาก ๆ พลันเสียงเรียกเข้าก็ดังขึ้นอีก มันมาจากแลนซ์ ในตอนที่ฉันต้องการเขามากที่สุด แม้ว่าจะโดนตัดสาย เขาก็ยังโทรเข้ามาเรื่อย ๆ ความอบอุ่นแบบนี้ รวมทั้งความมีไมตรีจิตแบบนี้คือสิ่งที่ขาดหายและรอการเติมเต็ม แม้ว่าฉันอยากจะตอบรับความรู้สึกที่เขาส่งมอบให้ขนาดไหน ทว่าในใจลึก ๆ แล้วกลับรู้ว่าไม่ควรข้องเกี่ยวกันอีก เพราะฉันทำให้เขาเป็นเหมือนตัวสำรอง นอกจากนี้ ลอเรนยัง... ฉันเข้าใจถึงขอบเขตของเราทุกคนดี แคโรไม่ได้กดรับสาย ร่างเล็กเอนตัวไปกับ