บทที่ 775 อย่าแตะต้องตัวฉัน!

ณ เมืองเฟรมที่ประเทศเอ็ม รูบี้ติดอยู่ที่คฤหาสน์ตลอดทั้งวัน ในที่สุดเธอก็จำได้ว่ายาคอฟเป็นใคร สาวใช้ก็เอาโจ๊กมาให้เธอ และขอให้เธอกินบ้างสักนิด “คุณรูเบส คุณไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน คุณควรกินอะไรบ้าง มิฉะนั้นนายน้อยจะตำหนิพวกเรา” รูบี้ตักโจ๊กแล้วกลืนมันลงไป เธอใช้มือเช็ดที่มุมปากของเธอ “นายน้อยของเธออยู่ที่ไหน? ฉันอยากเจอเขา” “เขายังไม่กลับมาเลยค่ะ” รถเบนท์ลี่ย์มินิแวนสีดำขับเข้ามาในลานหน้าบ้าน ในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่ ข้างนอกเริ่มมีฝนตกปรอย ๆ คนขับลงจากรถ เขากางร่มสีดำ แล้วเปิดประตูด้านหลัง ยาคอฟลงจากรถ แล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์ด้วยขายาวของเขา ในขณะที่กำลังถือร่ม เขาเห็นรูบี้กำลังยืนอยู่ข้างประตูทันทีที่เขามาถึงบ้าน ดูเหมือนว่าเธอกำลังรอเขาอยู่ หัวใจของเขาปั่นปวนโดยไม่รู้ตัว “คุณกำลังรอผมอยู่เหรอ?” รูบี้มองไปที่เขา และพูดว่า “ฉันจำคุณได้แล้ว คุณคือแอนเดอร์สันใช่ไหม?” แอนเดอร์สันเป็นชื่อที่ผู้อำนวยการสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าตั้งให้ยาคอฟในตอนที่เขายังเด็ก มันหมายถึง ความปลอดภัย ความสำเร็จ และโชคดี ยาคอฟหุบร่มและยืนอยู่หน้าประตู เขามองไปที่หน้าของเธอเป็น