บทที่ 1239 แม่ยังไงก็คือแม่

โรบินโทรหาแอเรียนเมื่อตกกลางคืน ในระหว่างการสนทนา หญิงสาวบอกว่าซิลแวงไม่ได้โทรหาเธอ แอเรียนรู้สึกได้ถึงความบูดบึ้งของเธอเพียงจากเสียงของเธอ แอเรียนเงียบไปขณะที่ชั่งใจว่า เธอควรจะบอกโรบินว่าเธอเจอซิลแวงมาหรือไม่ อย่างไรก็ตาม เธอลังเลเพราะเธอไม่แน่ใจว่าคำอธิบายของซิลแวงเกี่ยวกับความไม่แน่ใจของเขานั้นเป็นเรื่องโกหกหรือไม่ เขาโกหกว่าไม่ชอบโรบินหรือเขาพูดตามความจริง? ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจที่จะปล่อยให้มันเป็นความลับต่อไปและเปลี่ยนเรื่องคุย “ตอนนี้เธออยู่ที่บ้านใช่ไหม? กับแม่ดีขึ้นไหม?” หญิงสาวถอนหายใจ “เปล่า ฉันบอกพ่อว่าฉันจะไม่กลับบ้านสักพักและจะอยู่กับป้าสักสองสามวัน แค่นึกถึงแม่ฉันก็คลื่นไส้แล้ว ฉันไม่ได้เกลียดแม่นะคะ แต่ทุกครั้งที่ฉันมองแม่ฉันจะหายใจไม่ออก ความรู้สึกนี้มันโตมากับฉัน” โรบินพึมพำ “ก็ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะหนีกรงเล็บแม่ ฉันก็น่าจะเข้มแข็งและไม่มองย้อนกลับไป ถ้าฉันยอมแพ้ ฉันก็จะต้องกลับไปในกรงเก่าของฉัน… ไม่เป็นไรค่ะพี่แอเรียน ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วงนะคะ… และที่ต้องรบกวนพี่ตลอด เจอกันพรุ่งนี้นะคะ” แอเรียนถอนลมหายใจที่เธอกลั้นเอาไว้หลังจากที่วางสาย ความสิ้นหวังของโรบินแพร