บทที่ 171

เมเรดิธเพิ่งจะโทรหาเธอเมื่อสักครู่ และน้ำเสียงของหล่อนค่อนข้างก้าวร้าว มันฟังดูเป็นไปไม่ได้กับเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นมันดูห่างไกลไม่เหมือนคนที่คิดทำอะไรโง่ ๆ แบบนี้ไม่ใช่เหรอ? แต่ว่า เธอเห็นว่าใบหน้าของเจเรมี่ดูเคร่งขรึม ดูเหมือนเขาจะเชื่อและตอนนี้ก็กังวลเรื่องความปลอดภัยของเมเรดิธ “ถ้าคุณวิทแมนไม่ว่าง สามารถให้ฉันลงรถได้ทันทีเลยนะ” เจเรมี่มองไปที่มาเดลีน ดูเหมือนลังเล เขาใช้เวลาสักพักก่อนที่เขาจะหยุดรถ มาเดลีนลงจากรถอย่างรวดเร็ว โบกมือลาให้เจเรมี่หลังจากพูดไปว่า “คุณวิทแมน แล้วเจอกันใหม่นะ” หลังจากนั้น เธอหันหลังและเดินจากไป เจเรมี่ไม่ได้ออกไปทันทีและเขามองเธอที่เดินจากไปผ่านกระจกมองหลังของเขาในขณะที่เขานึกภาพก่อนหน้านี้ถูกฉายซ้ำ ๆ ในหัวของเขา ทำไมเขาไขว่ขว้าเธอเช่นนี้? คำตอบนั้นค่อนข้างชัดเจนในใจของเขา จนกระทั่งมาเดลีนได้ยินรถกำลังเคลื่อนตัวเธอจึงหยุดมองหันกลับไป เธอตัดสินใจรีบเรียกแท็กซี่ให้ตามหลังรถของเจเรมี่ทันที เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่ารถจะแล่นไปถึงเอพริลฮิลล์ สถานที่แห่งนี้ถือเป็นหนึ่งในความทรงจำที่มีความสุขที่สุดของเธอ มันเป็นสถานที่ที่เธอได้พบกับเจเรมี่ครั้งแรกเมื่อเธอ