บทที่ 1266

เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมอง และได้เห็นแววเป็นประกายซึ่งอยากจะเอาชนะของไรอัน ‘เขาดื้อด้านจริง ๆ’ ทันใดนั้นไรอันก็คว้านิ้วเรียวที่มีเลือดออกของเมเดลีนมาไว้ในมือ เธอพยายามชักมือกลับเพราะไม่อยากให้เขาจับมื่อเธอไว้แน่น จากนั้นไรอันก็ก้มลงประทับริมฝีปากลงที่บาดแผลบนนิ้วเธอทันที ราวกับว่ากำลังพยายามที่จะรักษามัน “คุณกำลังทำอะไร?” เมเดลีนรู้สึกกระวนกระวายในขณะที่ใช้กำลังที่เหลืออยู่ผลักไรอันออกไป ไรอันเลียริมฝีปากที่เปื้อนเลือดเบา ๆ รสชาติของเลือดสดจากปลายนิ้วเธอทำให้มีรอยยิ้มปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวของเขาดูราวกับเขาเป็นปีศาจ เมเดลีนไม่เคยเห็นรอยยิ้มแบบนี้มาก่อน เธอจึงรู้สึกเย็นยะเยือกไปทั้งร่าง รอยยิ้มของเขากว้างมากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นความกลัวในแววตาของอีกฝ่าย “คิดว่าคุณกลัวไม่เป็นซะอีก แต่ก็มีกลัวบ้างสินะ” ไรอันขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น ขณะที่ร่างบางเองก็ก้าวถอยหลังทีละนิดแสดงออกชัดเจนว่าต่อต้านเขา “ลืมไปแล้วเหรอว่าเลือดของคุณมีค่ามากแค่ไหน เพราะแบบนั้นคุณควรจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด” ยิ่งเมเดลีนมองไรอันเธอก็ยิ่งเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไรอยู่ ไรอันไม่สนใจแววตาที่อยากรู้อยา