บทที่ 1149

‘แดดดี้’ คำนั้นสั่นคลอนความรู้สึกของเจเรมี่เป็นอย่างมาก มันสะท้อนในดวงตาของเขา และยิงทะลุเข้าไปที่หัวใจของเขา ลิเลียนกำลังส่งยิ้มจริงใจให้ ขณะที่จ้องมองและยกแขนของเธอขึ้นสูงในอากาศ เธอกำลังรอ รอให้เจเรมี่รับภาพที่เธอวาดไป เธอกำลังรอให้เจเรมี่เห็นคำว่า ‘แดดดี้’ ที่เธอเขียนเองกับมือ บนกระดาษมีรูปของพวกเขาทั้งห้าคนประกอบกันเป็นครอบครัวของเธอ ลูกสาวคนเดียวของครอบครัวจับมือกับผู้ชายคนที่โดดเด่นที่สุดในรูป เธอมองเขาขณะที่เรียกเขาว่า ‘แดดดี้’ ในที่สุดเธอก็เรียกเขาว่าเป็นพ่อของเธอ ในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นพ่อผู้ให้กำเนิดที่แท้จริง เธอไม่สามารถพูดได้ แต่ภาพวาดเป็นเครื่องพิสูจน์ที่ชัดเจนถึงความปรารถนาที่อยากจะเรียกเขาว่าพ่อ ลูกกระเดือกของเจเรมี่ขยับขณะที่พยายามฝืนไม่ให้ร้องไห้ออกมา ภายใต้การจ้องมองอย่างคาดหวังของลิเลียน เจเรมี่กลับเลือกที่จะหันหลังและจากไป การหลบหนีของเขาทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าเล็ก ๆ ของลิเลียนหายไป ขณะที่ความสิ้นหวังเริ่มเข้ามาแทนที่ในดวงตากลมโตของเธอ เมเดลีนเองก็ไม่เข้าใจการกระทำของเจเรมี่ เธอจึงได้แต่ก้มลงกอดเจ้าหญิงผู้ผิดหวังเอาไว้แน่น “ลิเลียน เจ้าหญิงผู้สมบูร