บทที่ 1148

“เขากลับคำใช่ไหม ลินนี่?” เมเดลีนพยักหน้า แต่ไม่ได้ตอบกลับอะไร ในใจของเธอยังคงดังก้องไปด้วยคำพูดที่ไรอันบอกกับเจเรมี่ “ลืมไปแล้วเหรอว่าเรามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว” เธอรู้สึกปวดหัว และอยู่ดี ๆ ก็เปิดประตูรถแล้วเดินไปที่ถังขยะข้างถนนแล้วโยนเค้กทิ้งไป เมื่อหันกลับมาเธอก็พบว่าเจเรมี่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เขาไม่พูดอะไร แต่กลับวางมือบนหลังมือของเธอพลางดึงคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมแขนแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น “ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร มันจะไม่เปลี่ยนความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณ” เขาปลอบเธอและเข้าใจว่าเมเดลีนกำลังกังวลเรื่องอะไร “ให้ผมจัดการมันเอง โอเคไหม? ผมจะให้เขาเซ็นเอกสารให้ได้” เมเดลีนเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “อย่าทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังนะ เจเรมี่ ฉันไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้นกับคุณอีก” เจเรมี่เข้าใจว่าทำไมเมเดลีนถึงกังวล “ผมอยากจะอยู่กับคุณนาน ๆ นะ ผมจะไม่ทำอะไรบ้า ๆ อีก ผมสัญญา” “รู้ไหมว่าเมื่อกี้คุณดูน่ากลัวแค่ไหน?” “ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?” เจเรมี่ถามด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เธอจึงพยักหน้า ดวงตาที่มัวหมองของเธอดูจริงจังขึ้นมา “ตอนนั้นคุณเกลียดฉัน คุณยังไม่ดูน่ากลัวขนาดนี้เลย