บทที่ 1292

เจเรมี่เดินเข้ามาเพื่อหยุดเขา แต่เพราะบาดแผลที่ขาเริ่มฉีกจากการออกแรง เลือดจึงเริ่มไหลออกมาอีกครั้งจนอาบผ้าพันแผลให้เป็นสีแดงสด หัวใจของเมเดลีนสั่นไหวเมื่อเห็นอย่างนั้น “เจเรมี่!” ด้วยสัญชาตญาณร่างบางก็ต้องการจะวิ่งเข้าไปหาคนที่เธอรักทันที ทว่าเธอกลับถูกไรอันจับไหล่เอาไว้แน่น “ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ว่ายิ่งคุณเข้าใกล้เขามากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น” ไรอันเตือนเบา ๆ ในหูของเมเดลีน เมเดลีนกำหมัดแน่น “คุณจะต้องโดนจับ คุณไม่รอดแน่!” ไรอันคลี่ยิ้มอย่างไร้กังวล “งั้นผมก็แค่ต้องแน่ใจว่าสิ่งที่หวังจะบรรลุผลก่อนที่จะโดนจับได้น่ะสิ” เมเดลีนจ้องมองความร่าเริงของไรอันแล้วไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังเท่านี้มาก่อน “อย่าไปกับเขาลินนี่” น้ำเสียงของเจเรมี่ร่ำร้องราวกับอ้อนวอน ดวงตาของเมเดลีนร้อนผ่าว ไม่กล้าที่จะหันไปมองสีหน้าของชายหนุ่ม เธอเลือกที่จะก้มมองพื้นแทน “คุณต้องพักผ่อน ถ้าหากว่ามีโอกาส...” ‘ถ้าหากว่ามีโอกาส ฉันจะวิ่งไปหาคุณโดยไม่สนใครทั้งนั้น แต่ตอนนี้ฉันยังทำแบบนั้นไม่ได้ เจเรมี่’ เธอกลืนความคิดทุกอย่างลงไปด้วยความเงียบ ก่อนเธอจะระงับความโศกเศร้าในอกและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ