บทที่ 1221

เมเดลีนโดนต้อนให้จนมุม แต่ก็ไม่คิดที่จะสู้กลับเลยแม้แต่น้อย ถึงเธอจะมองไม่เห็นใบหน้าของบุคคลนั้น แต่กลิ่นของต้นหญ้าก็โชยเข้ามาในจมูกของเธอ หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะได้สติสัมปชัญญะกลับคืนมา เมื่อสบตากับชายตรงหน้า เธอก็เริ่มผลักเขาออกไปด้วยความลนลาน “คุณมาทำอะไรที่นี่? ไปให้พ้น! ตำรวจอาจจะยังจับตาดูฉันอยู่ คุณมาหาฉันไม่ได้ ไม่รู้หรือไง?” เมเดลีนกดปุ่มเปิดพลางผลักเจเรมี่ให้ออกไป แต่ร่างสูงกลับดึงเธอไว้ในอ้อมแขนและกักตัวเธอเข้ามุมอีกครั้ง “มากับผมนะ” เจเรมี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและรักใคร่ เขาไม่ได้ตำหนิ หรือสงสัยใด ๆ ในตัวเธอ และรู้ดีว่าเธอทำเพื่อเขา เมเดลีนส่ายหน้าด้วยดวงตาแน่วแน่ “ฉันไม่ไป ฉันมาไกลแล้ว และจะไม่หันหลังกลับไป” เจเรมี่สูดหายใจลึกและขมวดคิ้วเข้าหากัน “เป็นอะไรไปคะ?” เมเดลีนจับแขนของเจเรมี่ไว้ เมื่อสังเกตเห็นว่าเขามีสีหน้าไม่ค่อยดี “เจเรมี่ คุณไม่สบายหรือเปล่า? เจ็บอีกแล้วเหรอ? เป็นเพราะยาพิษใช่ไหม?” เจเรมี่มองใบหน้ากังวลของอีกฝ่ายแล้วกดลิฟต์เพื่อไปยังชั้นบนสุด จากนั้นเขาก็ดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนของตัวเอง “ลินนี่ กลับมาหาผมเถอะนะ ได้โปรด” เสียงของเขาที่ดังก