บทที่ 1168

เธอลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ และพบเพียงความมืดซึ่งมีแสงสว่างมาจากไฟหน้ารถส่องอยู่เท่านั้น จากนั้นประตูรถฝั่งผู้โดยสารก็ถูกเปิดออก ไรอันยืนอยู่นอกประตู เขาเอ่ยเรียกอย่างแผ่วเบา “เราถึงแล้ว ลงมาสิ” เมเดลีนมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวัง ก่อนจะลงจากรถ ไรอันเดินนำหน้า ขณะที่เมเดลีนเดินตามหลัง เธอมองไปรอบ ๆ นอกจากความมืดแล้วก็ไม่มีอะไรอีก ราวกับว่าเธอได้ถูกล้อมรอบไว้ด้วยผ้าสีดำขนาดใหญ่ นอกจากเสียงฝีเท้าที่ทับซ้อนกันแล้ว ก็ไม่มีเสียงอื่นใดอีก หลังจากเดินไปหลายสิบไมล์ แสงสว่างก็ค่อย ๆ ปรากฏอยู่ข้างหน้า ไรอันหยุดอยู่หน้าประตู หลังจากที่ปลดล็อกด้วยการสแกนม่านตา เขาก็มองไปที่เมเดลีนด้วยรอยยิ้มกว้าง “อันดับแรกผมอยากจะพาคุณไปพบกับเพื่อนเก่าก่อน” เมื่อเสียงของไรอันเงียบลง ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากหางตาของเมเดลีน เธอหันไปมองร่างนั้นที่ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิต “อดัม?!” เมเดลีนประหลาดใจ แต่เธอก็มั่นใจว่านี่คืออดัม! เธอรีบเดินเข้าไป ขณะที่กำลังจะเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าอดัม เธอก็ตระหนักว่ามีกำแพงโปร่งใสคั่นเอาไว้อยู่! เมเดลีนยกกำปั้นขึ้นทุบกำแพงอย่างแรง “อดัม!” อดัมซึ่งกำลังทำการทดลองได้