บทที่ 164

“มีเหตุผลอะไรต้องเรียกหมอ? เขาก็ช่วยลดความเจ็บปวดให้ผมไม่ได้สักหน่อย” ฌอนหลับตา แพขนตาของเขาดูยุ่งเหยิง เขาครางออกมาเบา ๆ เขาทำราวกับว่าเขากำลังพยายามอย่างหนักกับการอดทนกับความเจ็บปวด ท่าทางที่แสดงออกนั้น บวกกับใบหน้าหล่อเหลาที่ซีดเผือดของเขา ทำให้แคทเธอรีนจับมือของเขาเอาไว้อย่างไม่รู้ตัว “มีอะไรที่ฉันพอจะช่วยคุณได้บ้างไหมคะ?” “คุณจะช่วยผมเหรอ?” เขาลืมดวงตาสีเข้มของเขาขึ้นมา “ค่ะ” แคทเธอรีนพยักหน้ารับอย่างจริงจัง “เอ่อ...” ฌอนขมวดคิ้วราวกับว่าเขากำลังครุ่นคิดอย่างหนัก จากนั้นเขาจึงพูดขึ้นเรียบ ๆ “ทำไมคุณไม่ลองจูบผมดู ผมจะได้ถูกเบนความสนใจ?” “...” แคทเธอรีนเบิกตากว้าง กำลังสงสัยว่าเป็นการแก้ปัญหาแบบไหนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะอาการป่วยของเขา เธอคงจะยิ่งสงสัยขึ้นไปอีกว่าเขาจงใจหรือเปล่า “ถ้าคุณไม่เต็มใจ ก็ไม่เป็นไร” ฌอนหันหน้าหนีแล้วส่งเสียงครวญครางต่อ “เปล่าค่ะ เปล่า ฉันเต็มใจทำค่ะ” อย่างไรก็ตาม เขาก็เป็นคนช่วยชีวิตเธอเอาไว้ แคทเธอรีนรวบรวมความกล้าเข้าไปใกล้เขา หญิงสาวก้มศีรษะลงพลางจูบริมฝีปากบางของเขา อาจเป็นเพราะเขาใช้เวลาในการให้ยาทางเส้นเลือดมากเกินไป ทำให้ได้รสชาติยาจาง ๆ จากร